Memoires van Boontje ~ Louis Paul Boon

► door: A.IJ. van den Berg

Louis Paul Boon [1912 – 1979] schreef midden jaren zeventig losjes zijn herinneringen op voor het Vlaams weekblad. Die reeks is vrijwel compleet afgedrukt in dit boek, en daarbij wetenschappelijk becommentarieerd. Dit betekent dan dat vrijwel elke leuke uitspraak van Boon door zijn bezorgers ontkracht wordt in het notenapparaat achterin.

Mooie verhalen zijn nu eenmaal dood te checken, voor wie zich daartoe geroepen voelt.

Maar aantrekkelijk voor mij aan Boon’s memoires is nu net zijn nonchalance. En zijn parlando. Zelfs al geeft hij daarmee weleens de indruk verhalen te vertellen die al veel vaker zijn verteld. Precieze details doen er daarbij dan ook niet zo toe. Research maakt een verhaal niet principieel beter; hoogstens wordt het er misschien wat geloofwaardiger op.

In dit boek herhaalde hij zich ook eens, door twee maal vrijwel hetzelfde verhaal over Richard Minne op te tekenen.

Louis Paul Boon begon ooit als huisschilder, maar haalde in deze memoires vooral herinneringen op aan zijn tijd als journalist, bij allerlei Rode bladen. Kranten en tijdschriften die steevast meer idealisme hadden dan geld. Ook over de geschiedenis van de roman De Kapellekensbaan wordt verteld — zoals dat het manuscript daarvan drie jaar bij de uitgever lag, voor er iets mee gebeurde.

Boon had ook al twintig boeken gepubliceerd voor het Vlaamse publiek hem eindelijk leerde kennen. Dit kwam dan enkel doordat hij meedeed aan een taalspelletje op de televisie.

Van zoiets maakt hij dan een leuk nummer. En zo is het meeste in dit boek niet al te diepgravend, en kan er door alle feitelijke onjuistheden zelfs gezegd worden dat de memoires misschien wat morsig zijn. Verder heeft Louis Paul Boon ongetwijfeld veel betere boeken geschreven.

Maar gek is, lust om die canonische werken te herlezen, heb ik eigenlijk niet. Alles wat me aantrekt in zijn toon is ook in zo’n terloops gemaakt gelegenheidsding als dit te vinden.