Last House ~ M.F.K. Fisher

Mary Frances Fisher [1908 – 1992] wilde nog éen boek schrijven. Over ouder worden moest dit gaan, onder meer, en hoe vervelend dat is. Alleen haalde de tijd haar daarbij in. Haar artritis maakte het steeds moeilijker om te typen, Parkinson maakte haar handschrift onleesbaar, en op een gegeven moment was ze te slechtziend om wat dan ook nog te kunnen lezen. Dus is een gedeelte van dit boek gedicteerd aan een secretaresse.

Gelukkig is onmogelijk te zeggen welke gedeelten door een ander opgetekend zouden kunnen zijn. De tekst gaat ook niet over al de lichamelijke moeilijkheden die haar plaagden; die werden alleen in het voorwoord aangeduid. Hoewel ze dan wel weer een hoofdstuk wijdde aan overgeven, en ingaat op hoe het was lichamelijk gevisiteerd te worden, door de politie.

“Has this ever happened to you?” Yes, it did once. But I know that I was a very fortunate person, because it did not hurt my amour-propre at all, and I felt there was no real outrage to my private self; my main feeling was one of great compassion for the policewoman who had to do it to me. [59]

Last House leest als een mengeling van dagboek en memoire, waarbij een herinnering of een ervaring telkens onder een trefwoord werd opgetekend. Er staan 68 van zulke hoofdstukken in.

Het is bijzonder rijk boek, over een bijzondere vrouw. En zo zeer een leeservaring dat een samenvatting bieden niet goed mogelijk is. Soms zijn boeken als een gesprek, met een ouder en wijzer iemand. Dit boek was zo’n gesprek. Dus staan er misschien geen wereldschokkende mededelingen in. Maar schrijven gaat allereerst om de details. En in het leven van een grotendeels aan huis gebonden vrouw op leeftijd zijn het al helemaal de details die een bestaan tekenen.

Tegelijk is dit een bijzonder levendig boek. Veel maakte het leven voor Mary Frances Fisher de moeite waard, en dit veranderde nauwelijks, eenmaal op leeftijd gekomen.

Heeft ze zelfs een hoofdstuk gewijd aan de simpele geneugten van aardappelchips.

Most of our vices are relatively harmless to other people, two- or four-legged–that is, I doubt that I taint more then my own liver when I happily, indeed voluptuously, tweak open a cellophane packet of salt-encrusted, preservatives-loaded, additives-flavored, crispy-crunchy, and machine -made potato chips. [225]