How to Cook a Wolf ~ M.F.K. Fisher

► door: A.IJ. van den Berg

Tamar Adler noemde dit boek de grote inspiratiebron voor haar eigen manier van denken en schrijven over eten. En ik had het nog niet gelezen.

Van de vijf bekendste boeken van M.F.K. Fisher waren er ook altijd twee die me niet direct aanspraken. Consider the Oyster, omdat het enkel over het eten van schaaldieren lijkt te gaan. En How to Cook a Wolf, ondanks de titel. Want dit boek verscheen oorspronkelijk in 1942, en gaat over het bereiden van eten in tijden van rantsoenering.

Gold vanzelfsprekend wel dat onder rantsoenering in de VS iets anders werd verstaan dan in Nederland, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Recepten voor het aanfruiten van tulpenbollen ontbreken.

Tegelijk werd me ook niet helemaal duidelijk wat er precies voor de Amerikanen op de bon was; behalve dan de echt goede stukken vlees. Voor Fisher’s lezers indertijd zal die informatie vanzelf hebben gesproken. En waar zijzelf het boek in 1952 nog eens bewerkte, voegde ze dit soort toch cruciale informatie vervolgens niet in detail toe.

Hoogstens lijken me de luxeproducten van die tijd schaars te zijn.

Tien jaar later mist ze zelfs producten die tijdens de schaarste wel algemeen beschikbaar waren, zoals de blokjes cichorei die koffie zoveel beter deden smaken.

Buisman bestaat in Nederland nog altijd.

Anderzijds lees ik Mary Frances Fisher niet per se om haar recepten. Wat me allereerst bevalt, is haar toon.

Iedereen moet eten — en dat lijkt me de voornaamste reden dat er zo ongelooflijk veel koude drukte over dit onderwerp wordt gemaakt. Want het ene moment is iets ongezond, en jaren later mag het ineens weer; zoals eieren. Of anders wel word je er veel te makkelijk dik van iets lekkers.

Terwijl het zo simpel is. Eet vooral gevarieerd, en niet te veel. En kook echt. Het opwarmen van al dat spul uit pakjes en doosjes dient weliswaar het gemak, alleen eet je daardoor ook nog zo veel toevoegingen meer.

Mary Frances Fisher stelt in haar nawoord:

[…] since we must eat to live, we might as well do it with both grace and gusto.

En die instelling klinkt heel prettig door in haar werk. Waarbij How to Cook a Wolf onderkoeld vrolijke lessen bevat over alles wat een maaltijd maar kan bevatten.

Ik schreef eerder dat een goede schrijver over eten hongerig maakt. Fisher daarentegen slaagde er toch ook in om me nieuwsgierig te maken naar het koken zelf; om met recepten en ingrediënten te gaan experimenteren. Omdat het ook een stuk goedkoper is om de pakjes en de potjes te vermijden.

Zelfs al zal ik daarin nooit zo ver kunnen gaan als zij, en groenten uit eigen tuin gaan conserveren, of om jam te koken van de vruchtenoogst van het jaar.

Want tijd is tegenwoordig een schaars goed, en gerantsoeneerd. Tekorten zijn nu ergens anders ontstaan.