Koning Hollewijn 6 ~ © Marten Toonder

► door: A.IJ. van den Berg

Toen onlangs de tekenaar Piet Wijn overleed [1929 – 2010] stond ik, zoals vaker met dode kunstenaars, voor de vraag of er enige woorden aan zijn sterven moesten worden gewijd.

Maar, voor iemand wiens werk zo veelvuldig in mijn leven is geweest — voor welk Nederlands blad maakte Wijn geen strips? — bezat ik wel erg weinig boeken met tekeningen van hem.

En bij wat ik wel bezat, was er twijfel. Zeker is dat Piet Wijn alle tekeningen voor de tekststrip Koning Hollewijn maakte die na 1964 in De Telegraaf verschenen. Voordien deden er andere werknemers van de Toonder-studio’s aan mee.

En laat ik nu net alleen boeken hebben met strips van voor 1964. Ergens in een doos op zolder ook nog.

Een probleem met de stripreeks Koning Hollewijn is namelijk dat de Toonder Studios een vergelijkbare strip maakten, die onvergelijkbaar veel beter was. De avonturen van Tom Poes zijn interessanter, taaltechnisch boeiender, en personages zoals Ollie B. Bommel zijn nogal wat sprankelender dan wat Koning Hollewijn te bieden heeft.

De belangrijkste personages uit de Hollewijn-verhalen zijn allemaal net te weinig uitgesproken. De koning is bijvoorbeeld een filosoof, en dus wijs, met immer goede ideeën. Voor een spannend verhaal werkt zoiets helaas slecht. Zijn secretaresse Wiebeline Wip is allereerst een bakvis uit de jaren vijftig — weleens beschreven als een Tom Poes met tietjes — die een ‘goed’ personage is, dat daardoor een heel vlak karakter heeft.

Als beide strips niet uit dezelfde fabriek waren gekomen, had Koning Hollewijn de slechte imitatie kunnen zijn geweest van een concurrent die jaloers was op het succes van de Tom Poes-verhalen.

Het land dat Hollewijn regeert, heeft dan wel weer elementen waarin Nederland geparodieerd wordt. Aardig was zeker ook om nu, terwijl door de bezuinigingen flink op cultuur bezuinig wordt, een verhaal te lezen waarin in het staatsbudget niets aan cultuur wordt uitgegeven.

En dan, wat is cultuur eigenlijk?

‘De thesaurier’ behandelt onder meer leuk hoe in de Nederlandse politiek problemen worden opgelost. Er wordt dan namelijk altijd een commissie ingesteld. Net als in dit verhaal, waarin iemand zich, uitgaande van oude protocollen, stiekem de positie van thesaurier des konings inpikt.

Bijten deed het alleen niet. Memorabel werd het ook geen moment. En de lijnvoering, bijvoorbeeld in de baard van Hollewijn, hintte wel naar Piet Wijn; maar helemaal zeker ben ik daar nog altijd niet van.