Just My Type ~ Simon Garfield

► door: A.IJ. van den Berg

Ik wist door lettertypes geïntrigeerd te worden. Mij was me wel bekend interesse te hebben in de geschiedenis van het gedrukte woord, en daarmee hoe letters eruit zien.

Just My Type pakte daarmee vooral uit als een boek dat een benadrukte hoe erg de verslaving eigenlijk is. Er stond namelijk nauwelijks nieuws in, voor mij. Ik wist van IKEA’s overstap naar de Verdana; ontwerper Eric Gill’s merkwaardige sexuele voorkeuren, of de wrevel tegen een font als Comic Sans of Arial. Tegelijk heb ik bij mijn weten nooit eerder een boek over lettertypen gelezen.

Hoogstens kan ik erop bogen op het klassieke werk Typefinder in de kast te hebben staan. En ook, om dat benut te hebben, om uit te vinden welk font iemand ergens voor had gebruikt.

Simon Garfield heeft in Just My Type kortom een heel groot tal vrij bekende verhalen verzameld over letters, en het vormgeven daarvan. En dat is goed. Daarbij springt hij prettig door de tijd heen en weer. Want, ja, het is absoluut nodig om uit te leggen dat teksten ooit uit lood werden gezet; waar op een gegeven moment machines voor werden uitgevonden. Maar dat kan heel goed uitgelegd worden zoals in dit boek; tegen het einde; als al zoveel meer over letters bekend is geworden.

Prettig vond ik ook de soms haast neurotische feitelijkheid. Zo stelt Garfield terloops ergens vast met welke lettertypen de namen van voetballers op hun shirts worden afgedrukt.

Minder prettig was dat als een font afzonderlijk behandeld werd, dit soms wat al te snel in anderhalve pagina gebeurde; waarbij die halve pagina dan ook nog een foto was.

Maar verder is mooi dat het er allemaal instaat. Van welke fonts op bijna alle computers staat — en wat dit betekent — tot wat de nieuwe ontwikkelingen daarbij zijn, sinds het besturingssysteem Microsoft Vista. Allemaal heel prettig opgeschreven, allemaal heel goed te verteren. Helemaal voor een publiek dat nog nooit een tel over het onderwerp heeft nagedacht.