Robbedoes 185ste album

► door: A.IJ. van den Berg

Het stripweekblad Robbedoes hield in 2005 op te bestaan. In de jaren daarvoor was het blad al niet meer in de kiosken te koop, maar kregen alleen de abonnees het nog te zien. Tegelijkertijd bestaat Spirou nu nog altijd. Dat is hetzelfde blad, met dezelfde inhoud, maar dan Franstalig. En goed, Spirou was lang een heel stuk dikker dan Robbedoes.

Die Nederlandse uitgave hing er altijd maar wat bij, zo had ik zelfs als jonge lezer al het gevoel. Een Nederlandstalige redactie was er niet, artikelen en strips waren soms merkwaardig slecht vertaald. Alleen de ingezonden brieven waren eigen.

Ik was begin jaren tachtig even abonnee op Robbedoes. Toen de Eppo te slecht was geworden, en de Donald Duck te kinderachtig, maar er die behoefte aan stripverhalen bleef. Tegelijk is me nauwelijks iets van dat abonnement bijgebleven. Nieuwe tekenaars heb ik er niet door ontdekt. En evenmin werden vanaf dat moment nieuwe reeksen verzameld.

De hoogtijdagen van dit stripblad, en welk stripblad ook, lagen dan ook jaren eerder.

Uitgeverij Dupuis bracht ooit verzamelbundels uit van Robbedoes. Volgens Wikipedia zijn daarvan 262 verschenen. In elk ervan zijn tien afleveringen van het weekblad gebundeld. En ik heb me altijd afgevraagd of de uitgever zo een nuttige bestemming vond voor de exemplaren die niet los verkocht waren.

Album 185 bevat Robbedoes afleveringen 2526 tot en met 2535, uit de 49ste jaargang, zoals die verschenen tijdens de herfst van 1986. En dat jaargetijde bleek geen rijke oogst aan stripverhalen op te leveren. Veel ruimte werd bijvoorbeeld ingeruimd voor de strip ‘Timoer’; dat een te lang uitgesponnen realistisch bedoeld verhaal was, gemaakt door een tekenaar zonder veel anatomische kennis.

Zelfs het hoogtepunt, of wat het hoogtepunt had moeten worden, viel me niet mee. In aflevering 2535 keerde Franquin na lang terug, met een pagina over Guust Flater. Daartoe had hij een stevige depressie moeten overwinnen.

Alleen was het lang geleden dat hij Guust Flater had getekend. Zo lang dat hij het figuurtje niet helemaal meer in de vingers had.

Dus nee, soms kunnen herinneringen uit een onbezorgd verleden maar beter blijven rusten.