Kus van Lamourette ~ Robert Darnton

Er staat éen erg bijzonder essay in De kus van Lamourette; dat namelijk waarin Robert Darnton terugkijkt op zijn tijd als journalist. Omdat de historicus daarin en passant laat zien met hoe veel onbegrip media-onderzoekers doorgaans kijken naar de pers.

Darnton werkte onder meer voor de New York Times, en leerde daar de mores kennen op de redactie. Daardoor weet hij dat voor journalisten maar éen ding telt.

Zij schrijven allereerst om indruk te maken op elkaar. Vandaar dat de onderlinge naijver groot kan zijn, als op een redactie de éen betere onderwerpen krijgt toegeworpen dan de ander; of als de redactiechef zo zijn favorietjes heeft.

Evenzeer snapt Darnton hoe politieke voorlichters het spel spelen, en journalisten nooit platweg voorliegen, maar werken vanuit een langzaam gegroeid vertrouwen — wat op den duur simpelweg de kritische zin bij de journalist uitschakelt. Die wil domweg in de gratie blijven, om ook eens iets als eerste te kunnen schrijven.

In een ander interessant stuk in deze bundel poogde Darnton om te definiëren wat voor onderzoek er nodig is om de geschiedenis van het boek, en dus het lezen, te kunnen schrijven.

Bekend is inmiddels dat hij later, en zelfs al in deze bundel, vervolgens deze ideeën is gaan uitwerken.

Maar mijn enthousiasme over de essays die me aanspraken, staat wat in contrast met een groot deel van de andere stukken uit De kus van Lamourette. Deels boden die vooral shoptalk, ofwel inmiddels wat gedateerd aandoende beschouwingen over éen aspect uit het werk van andere historici. Peter Gay over de Verlichting? Cobb over sociologie? Tja. Het abstractieniveau van deze studies is ook zo veel anders dan in de eerste essays uit deze bundel. Daar waar Darnton stukken verzamelde die geschreven waren voor een breder publiek; dat wel nog uitgelegd moest worden waar die Franse Revolutie ook alweer voor stond.