Ik verzin dit niet ~ Sylvia Witteman

► door: A.IJ. van den Berg

Sinds een jaar of wat heb ik een Twitter-account, zonder daar nu echt iets mee te doen. Mijn nieuwsgierigheid ging enkel uit naar wie er zoal actief zijn op dat netwerk. En waar men het in het algemeen over heeft.

Twitter maakt het makkelijk om alles te volgen wat bepaalde mensen op dat netwerk te melden hebben. Zoals Sylvia Witteman.

Deze meldt met regelmaat nog geen onderwerp voor die kutcolumn te hebben. Of ze twittert iets anders in de trant te wensen dat ze een echt vak had geleerd.

En daardoor denk ik nu dat er twee mogelijkheden zijn. Of ik stop ermee Sylvia Witteman via Twitter te volgen. Of ik houd op haar columns te lezen.

Een schrijver kan ook te dichtbij raken. En van beide kanalen genieten kan ik niet.

Witteman schrijft onder meer columns voor het damesblad dat De Volkskrant elk weekend meelevert als kleurenmagazine. In deze bundel zijn de stukken verzameld uit de tijd dat ze, met man en drie kinderen, vanuit Den Haag naar een buitenwijk ergens in de buurt van Washington vertrok. Haar man, huisgenoot P., was er buitenlands correspondent geworden.

Dus krijgen haar columns een extra dimensie. Waar de standaard truc bij vele columnisten is dat deze zich onhandig aanpassen aan de nieuwe zeden in de moderne tijden, kampt Witteman soms echt met een cultuurschok. De VS is soms een heel merkwaardig land — vooral omdat zo veel uit de TV-series waar blijkt te zijn.

Al kleden de Amerikanen op televisie zich dan weer aanzienlijk beter.

En dus is Ik verzin het niet vooral een feest door de avonturen van Sylvia in Wonderland. Is deze dikke bundel daardoor haast nog te dun. En bewijst ze terloops mijn theorette dat columnisten altijd beter worden als ze ook eens eigen huis en haard verlaten. Zelfs al is dat dan omdat het hele gezin met iemand mee moet naar een ander land.