Kunst van het falen ~ Arjan van Dam

Teken van de tijd is dat er steeds meer aandacht komt voor de waarde van het mislukken.

Immers, de eisen aan werknemers worden telkens hoger. Als deze niet ergens een toppositie innemen, en dus onaantastbaar zijn geworden, moeten ze almaar meer kunnen — anders houden zij hun baan niet. En niet iedereen kan daarmee omgaan. Depressie dreigt dan al gauw.

Innoveren moet. Alleen leren de successen van uitvinders, en grote ondernemers, dat maar zelden iets in éen keer lukt. De mislukking negeren, en vrolijk verder gaan, is voor hen een vereiste.

Maar De kunst van het falen bleek een wat misleidende titel te hebben. Dit boek gaat allereerst over hoe mensen leren, en wat daarbij effectieve methoden zijn.

De omgang met falen is slechts een onderdeeltje daarbij.

Blijkt dan wel dat mensen beter leren als ze hun inspanningen wat kunnen relativeren. Faalangst bestaat, en kan ernstige gevolgen hebben.

Nut had dit boek voor mij vooral omdat het verschijnselen benoemde die me wel bekend waren, maar het nog zonder etiket moesten doen.

Zo heb ik een neiging om te willen leren van mijn fouten. En zaken een volgende keer beter aan te pakken. Zulks heet dan een ‘meesterschapsrespons’.

Ware mijn reactie op een mislukking éen van totale onmacht geweest, en had ik nooit meer aan de inspanning willen beginnen, dan heet zulks de ‘hulpeloosheidsrespons’.

Een boek als dit heeft alleen iets Amerikaans. Iedereen kan leren, wie dat wil. En er bestaan technieken om beter te leren dan ooit. Let vooral hier op, of daar.

Ik tref alleen zo verdomd weinig nieuwsgierigheid aan, overal. En daar begint de wil tot leren toch echt mee. En zolang mensen het raar vinden dat ik weleens een boek lees, wantrouw ik de blijde boodschap uit publicaties als De kunst van het falen.