Vinger van een dooie mof ~ Adriaan Morriën

Morriën schreef een tijd miniatuurtjes voor de achterpagina van NRC Handelsblad. En zo, als de schrijver over het kleine en doorgaans te zelden opgemerkte lees ik hem ook het liefst.

Of beter is misschien: als chroniqueur van de zinnenprikkeling in het alledaagse. Toen hij nog leefde viel hem vaak de kritiek ten deel een vieze oude man te zijn, omdat hij niet nalaten kon te schrijven over wat er mooi is aan vrouwen. Wij staan oudere mannen blijkbaar niet toe die gedachten te uiten.

Literatuurreceptie legt ook voor eeuwig vast waar een tijd zich druk om maakte.

Opvallend voor mij aan dit boek was dat Morriën’s poëzie in deze context, tussen de verhalen en miniatuurtjes door, zo’n stuk vlakker leek dan in zijn bundels. Blijkbaar kan ik niet zo maar poëzie lezen; is er een prozastand waarmee ik boeken doorneem.

Als verzameling vind ik zijn bundel Het kalfje van de gnoe waarschijnlijk rijker, hoewel dit boek mij toch ook weer vijf, zes momenten intens genoegen bood. Die taal! Dat kijken…