Perchance to Dream ~ Milo Manara

De verering in Frankrijk voor ‘bande dessinée’ gaat me wat ver. Daar worden sommige stripverhalen gezien als kunst.

Wel kan ik de ambachtelijke kwaliteit bewonderen van het tekenwerk; de grafische vondsten ook. Problemen heb ik bijna altijd met het scenario, als dat meer wil brengen dan de éen-pagina-grap.

Scenaristen hebben volgens mij nog geen vorm weten te bedenken die het medium strip unieke eigen kwaliteiten geeft. Nog wordt er veel ontleend aan de film. Maar film heeft éen eigenschap die de strip nooit heeft gehad, en die is dat filmmakers een tempo kunnen kiezen om sfeer te scheppen dat het publiek maar te volgen heeft.

Misschien ligt de toekomst van de strip daarom wel op de computer, omdat stripmakers dan ineens wel kunnen timen wanneer het volgende beeld te zien is. Of omdat ze dan echte geluidseffecten aan het verhaal kunnen toevoegen…

Ik schrijf deze overwegingen hier alleen op, omdat er meer kan met stripverhalen dan nu gebeurt. En dan bedoel ik puur verteltechnisch.

De reden om dit te denken, is onder meer gelegen in dit album van Manara. Dat komt namelijk al een heel eind in de richting van de door mij vermoede extra mogelijkheden.

Manara weet heel listig van sfeer te veranderen, door een net even andere stijl van tekenen toe te passen op de momenten die er toe doen. Het duidelijkst wordt dit in de fragmenten uit een ridderfilm, die allemaal net even iets gestileerder zijn dan de rest van het verhaal.

Goed, dan zitten er weer wat magisch-realistische elementen in het verhaal. De filmfragmenten met die ridder kunnen alleen op video bekeken worden nabij de plaats waar ze werden opgenomen. Elders bevatten de tapes alleen maar ruis. Enfin.

De conclusie is evenwel simpel. Breng iets goed, en ik vergeet mijn gebruikelijke vooroordelen. Dat geldt voor dit boek dus wel, en voor de albums van Manara die ik de afgelopen week las veel minder.