Odyssee van Giuseppe Bergman ~ Milo Manara

Voegt kleur iets toe aan Manara’s strip over de enigmatische alleman Guiseppe Bergman? De eerste albums met deze hoofdpersoon bevatten namelijk slechts lijntekeningen. Die bieden enkel zwart op wit. En dit maakt toch dat ik beter kijk naar het tekenwerk. Door ook de kleur in te vullen, wordt direct herkend wat Manara wilde afbeelden. Om éen of andere reden maakt dit minder indruk. Wat misschien ook komt omdat vrijwel alle strips bij ons normaal in kleur zijn, en zwart wit-strips dus de uitzondering vormen.

De Odyssee van Giuseppe Bergman bood wat de titel zei. Enkele verhalenflarden uit de Odyssee dus, aangevuld met wat Griekse mythologie, en wat hedendaags rondzeilen op een boot. En omdat dit een Manara is, komen daar nogal wat wijdogige blote meisjes bij — die allemaal op elkaar lijken, op hun kapsel na — en zit er wel een zekere logica in het verhaal, maar is dit een magisch realistische logica.

Tegelijk heb ik Manara nooit om zijn verhalen gelezen. Wat er aan bijzondere vertelkwaliteit inzit, is altijd bij anderen geleend; zoals in dit geval van Homeros.

Het gaat mij allereerst om de plaatjes. Om de fantasie van de maker om te verbeelden.

En dan biedt De Odyssee naast die kleur ook slechts drie stroken per pagina; waar dit er vroeger altijd vier waren. Waardoor het album me ook grafisch gezien minder leek te bieden dan de eerdere boeken. Al kwam dit dus misschien ook, omdat ik minder goed keek. Tegelijk waren er wel degelijk uitzonderingen op die regel; opvallend genoeg telkens als het verleden in heden ingreep.