Dies Irae ~ Milo Manara

Kreeg Manara in zijn vorige boek een uitgelezen kans om uit te zoeken wat iemand precies met een stripverhaal kan zeggen, grijpt hij die mogelijkheid in dit boek pas aan.

Ik heb de schurft aan postmodernistische vertellingen of het ingrijpen van de auteur in een verhaal, maar bij uitzondering werken veel van die trucs in dit album nu een keer wel. Dat komt mede omdat Manara ineens begrijpt niet altijd aan zijn realistische lijntekeningen te hoeven vasthouden.

In passages die daartoe de mogelijkheid bieden, leent hij de tekenstijl ineens bij grote voorgangers in de stripwereld en de beeldende kunst. Maar het mooie is dat het als vanzelf spreekt dat Manara voor een flashback ineens een Aubrey Beardsley doet.

Alleen ontspoort het verhaal natuurlijk weer in pretentieus gedoe na een redelijk begin.

wordt vervolgd