One Man’s Meat ~ E.B. White
Het geheime doel van dit boeklog is om er achter te komen wat mijn vooroordelen zijn bij het lezen. En dit boek confronteerde me weer hard met éen.
Ik lees liever geen grappig bedoelde boeken over mensen die iets gaan doen dat ze helemaal niet kunnen. Dat onderwerp wordt me al te vaak misbruikt, in Nederlandse columnpjes bijvoorbeeld.
Maar altijd heb ik gedacht dat dit zo’n boek zou zijn. De New Yorkse auteur E.B. White gaat keuterboeren in Maine, en schrijft daar wat over. Hoe boeiend kon dat zijn?
Negeerde ik voor het gemak even dat White zo’n goede schrijver is, dat het niet uitmaakt waarover hij iets op papier zet.
Enfin.
Mijn vooroordeel bracht wel als geluk mee nog een prachtig boek te kunnen lezen, terwijl ik dacht al het goede van hem wel te kennen.
Want, One Man’s Meat gaat maar heel gedeeltelijk over die ene man en zijn boerenbedrijfje. Het boek is zo veel meer. Allereerst biedt het een tijdsbeeld zoals ik nog niet eerder tegenkwam van het dagelijkse leven in de VS, in de tijd van juli 1938 tot december 1942. In die periode wakkerde ook de Wereldoorlog aan. En hoewel dat maar een brand in de verte is, heeft die uiteindelijk zeker zijn weerslag op het leven in een plattelandsgemeenschap.
Dat alleen al maakt het zo’n prachtig boek. Het is die perfecte mix. Het is de afwisseling van zijn persoonlijke belevenissen, vaak gekleurd door de seizoenen, met tal van tijdsgebonden wetenswaardigheden die iedereen verder altijd genegeerd heeft, terwijl op de achtergrond toch ook de loop van de wereldgeschiedenis verandert.
Zo schrijft White ergens over een handleiding voor boeren, en wat er nodig is voor een zichzelf instandhoudend bedrijf. Toen volstond het om een paar bunder land te hebben, drie koeien, en een koppel paarden. En liefst ook nog honderd kippen, zodat de verkoop van eieren en room geld op kon leveren.
Nu hebben mijn voorvaderen ook geboerd, maar pas door White ben ik me gaan afvragen hoe groot hun bedrijven dan waren. Hebben de agro-industriële productiemethodes van dit moment toch ook hun weerslag op hoe ik naar het verleden kijk.
Verder, White is als hij de stukken voor One Man’s Meat schrijft ongeveer van mijn leeftijd. De omslagfoto van het boek, hoe mooi ook, klopt niet. Want die is veel later gemaakt. En ook die leeftijd speelt mee. Rond de veertig is jong genoeg om nog iets heel anders te gaan doen, zoals in dit boek gebeurt. En toch ook is het leeftijd voldoende om al naar de wereld te kijken met de verbazing voortkomend uit ervaring.
Dat helpt allemaal mee aan mijn waardering.
RSS feeds