Essays of E.B. White ~ E.B. White

Het eerste wat ik ooit las van E.B. White was het essay ‘Farewell, My lovely!’. Dit maakte grote indruk, en dan niet eens alleen door de stijl van schrijven, of de humor van de auteur. Het was vooral het onderwerp dat hangen bleef. White beschreef zijn liefde voor de Ford Model T.

Ooit besteedden de belangrijkste postordercatalogi meer ruimte aan accessoires voor die Ford dan aan mannenkleding. Maar in 1937, toen White zijn herinneringen opschreef, was de auto al tien jaar uit productie. En Sears Roebuck had nog maar éen bladzijde ingeruimd met verkrijgbare onderdelen.

In deze bundel met essays blijkt ‘Farewell, My Lovely!’ amper acht pagina’s lang te zijn. Terwijl het in mijn herinnering was uitgedijt tot de omvang van een kleine novelle.

Het is altijd een teken van goed schrijven als iets in gedachten zo veel groter kan worden als het is.

Nu stond er geen tweede ‘Farewell. My Lovely!’ in dit boek. Toch werd ik opnieuw verrast in de breedte en de diepte van White’s onderwerpskeuze. En zijn stijl, en zijn humor.

Voor een deel is dit te verklaren uit de keuzes in zijn leven. White wilde niet alleen een tijdschriftjournalist zijn. Naast stafmedewerker van The New Yorker werd hij ook keuterboer op het platteland van Maine. Die twee zo verschillende bestanen wisselde hij een tijd lang zelfs af.

Interessantst aan dit boek waren voor mij de meer persoonlijke stukken. Misschien om de keuzes die White in zijn leven heeft gemaakt. Zeker om de wijze waarop hij beschreef wat hem ooit na was.