Moons of Jupiter ~ Alice Munro

Als ik Alice Munro blijf lezen in een voor mij aangenaam tempo, duurt het nog maar een kleine twee jaar voor me al haar verhalen onder ogen zijn gekomen. Dat lijkt misschien een redelijk lange tijd, maar is natuurlijk oneindig kort gerekend naar de tijd die ik nog hoop te leven. Al snel houdt het op. Daarna is alle Munro lezen beperkt tot het ook heel prettige, maar vooral zo bevestigende herlezen.

Misschien moest ik het lezen van al haar boeken dan maar uitstellen.

Ze schrijft zo goed, alleen.

Dus kan ik het niet laten om zo af en toe, diep in de stilte van de avond me aan een verhaal van haar te laven. Bij wijze van tractatie. Als was het een glas te dure cognac, voor speciale gelegenheden.

In The Moons of Jupiter staat het verhaal waardoor ik kennis maakte met het werk van Munro; een van de afleveringen van ‘Chaddeleys and Flemings’. Vraag me niet om het na te vertellen en daarbij aan te geven wat er zo goed aan was. Het ging om de herinneringen van een vrouw aan haar merkwaardige tantes, en ook weer helemaal niet. Dat verhaal sloeg toen al zo in, dat die hele verzamelbundel met het beste proza van een jaar in mijn herinnering verschrompeld is tot die ene paar bladzijden.

Nu mocht ik de rest lezen, in de omgeving waar het verhaal thuis hoort. En het was goed.

Ze verzwijgt zo mooi.