Weromkommer yn it ûnlân ~ Abe de Vries

Abe de Vries won de hoogste Friese literaire onderscheiding voor de dichtbundel die na deze uitkwam; het boek In waarm wek altyd. Maar deze bundel beviel me beter. Elke dichter beoordeel je aan zijn beste werk, en in De weromkommer yn it ûnlân staat voor mij meer dat een afgewogen oordeel mogelijk maakt.

Al was het maar omdat De Vries me ditmaal wel kan laten vergeten dat ik soms weer van die vermaledijde natuurpoëzie te lezen krijg. Nogal wat gedichten in deze bundel beschrijven weliswaar landschappen, maar de menselijke aanwezigheid daarin, van wanneer die ook dateert, wordt daarbij niet onderdrukt.

De bundel bestaat uit drie delen: ‘De fearten fan dyn wêzen’, ‘Fersen fan ferjitten’, en ‘It slachtblok, de see’. Deze delen beginnen steeds met een kleine cyclus van vier à vijf gedichten. Het middelste deel eindigt er ook mee. En het zijn vooral die reeksen zo nauw op elkaar betrokken gedichten, die het mij doen.

De Vries draagt deze bundel op aan zijn moeder, en dat is ook wel tekenend voor het boek. Er spreekt een zekere melancholie uit sommige gedichten, al is die gebed in het besef dat het op zeker moment onmogelijk wordt om ooit nog weer thuis te komen. Thuis verandert ook, in de ogen van wie terugkeert.