Best American Magazine Writing 2003

Zo’n bloemlezing als deze lees ik om verschillende redenen.

Allereerst is natuurlijk een vraag hoe goed het beste is wat Amerikaanse tijdschriften publiceren in een jaar. En het antwoord daarop luidt, nogal wat beter dan wat ik in Nederlandse tijdschriften krijg te lezen.

Een vervolgvraag luidt dan wat zijn de belangrijkste verschillen tussen de Amerikaanse tijdschriftartikelen, en die van bij ons? Heel simpel is het antwoord daarop: de Amerikanen krijgen tenminste de ruimte om er iets van te maken. Niet alleen zijn veel van de bekroonde artikelen een stuk langer dan tijdschriften hier nog willen afdrukken. Aan de inhoud is ook af te lezen dat de auteurs er lang aan hebben kunnen werken. Zelfs interessante experimenten met de narratie zijn dan ineens mogelijk.

Aan het lijstje bekroonde stukken valt bovendien op dat er twee kortverhalen tussen staan, van bekende auteurs bovendien; Joyce Carol Oates, en E.L. Doctorow. Maar welk Nederlands publiekstijdschrift, behalve dan de damesbladen, publiceert hier nog wel eens fictie?

Helaas is het ook weer niet allemaal hosanna, wat mij betreft. Aan de bekroonde stukken valt op dat goed schrijven in de VS blijkbaar alleen over mensen mag gaan. Het ene human interest-verhaal wisselt het andere af. Blijkbaar werden er in 2002 geen beschouwingen over politiek, economie, of cultuur in het algemeen gepubliceerd die de moeite waard waren. Abstractie lijkt een vies woord te zijn.

Toch zou de VS het jaar daarop een onafhankelijke staat binnenvallen, met als doel dit land te bezetten. Afghanistan was al veroverd in 2001. Maar nieuws over beide landen komt niet in dit boek voor; alsof oorlog maar vervelend buitenlands nieuws is waar op binnenlands niveau geen aandacht naar uit hoeft te gaan.

Ik geef toe, een paar van die human interest-verhalen zullen me wel even bijblijven. Maar zelfs dan vind ik nog een vraag of dit om de geportretteerde personen is, of om een andere reden.