Time Bites ~ Doris Lessing

In deze bundel vol recensies werd geen enkel boek besproken dat ik ooit gelezen had. Dit stemde me vrolijk. Het leek haast een droom. De bekende droom die veellezers hebben, om in een boekhandel te komen, en er allerhande titels op de planken te zien staan die ze helemaal niet kennen. Doorgaans zijn de titels ook nog van geliefde schrijvers — en dat was bij Doris Lessing niet zo — maar een mens kan niet alles hebben.

Naast die recensies staan er ook korte autobiografische stukken in Time Bites. Een paar keer beantwoordt Lessing daarin de eeuwige vragen die elke schrijver schijnt te krijgen. ‘Welk boek heeft u het meest beïnvloed?’ ‘Welke boeken hebben u politiek bewust gemaakt?’ ‘Welke boodschap wilt u doorgeven aan toekomstige generaties?’ In haar reacties is Lessing dan aangenaam knorrig, wat haar vermogen tot zelfstandig oordelen prettig duidelijk maakte.

De stukken waarin ze terugkeek op haar eigen boeken, vond ik het interessantst. Omdat een tekst later ook zo veel zeggen kan over de omstandigheden waarin die geschreven werd. En de gemoedstoestand van toen, zal dan verbazen.

Maar ook de ontvangst van een boek kan verbijsteren, als zo’n boek bijvoorbeeld lesstof wordt op een universiteit:

[…] in Los Angeles, I found that my novel The Good Terrorist was being ‘taught’. The teaching consisted of the students scrutinizing it for political incorrectness. This was thought to be a good approach to literature. Unfortunately, strong and inflexible ideas attract the stupid. Britain shows milder symptoms of the same disease, so it is instructive to see where such hysteria may lead if not checked. [294]

Het is een nogal eclectische verzameling, dit boek. Naast beschouwingen over Soefi-literatuur, of meesterwerken uit de Oriënt die ten onrechte niet meer in druk zijn, schrijft Lessing ook rustig meerdere recensies van boeken over katten.

Op verzoek, neem ik dan maar aan. Of misschien ook niet. Maar in elk geval tekent het haar.