Prospero ~ Nyk de Vries
In 2007 bracht de Friese Pers Boekerij drie Nederlandse versies uit van oorspronkelijk Friestalige romans. Dat initiatief ging bovendien gepaard met een waar media-offensief. Waarop de boekhandels in de provincie meestal reageerden door deze boeken toch ook maar in hun Friese hoekje te leggen.
Eerder kwam van deze drie op boeklog al eens Koos Tiemersma’s eigen bewerking langs, van diens debuut De ladder/De ljedder. Dat verloor bij de vertaling. Dus was ik benieuwd of Nyk de Vries’ tweede roman op eigen kracht overeind kon blijven; zonder daar de Friese versie naast te lezen.
Over Nyk de Vries leerde ik in de tussentijd dat hij in het Nederlands schrijft, en zijn teksten voor publicatie verfriest. Daar is op zich niets mis mee is; dat doe ik ook wel bij stukken waar het eerst om de inhoud gaat. Mijn meest intensieve schrijfervaring bestaat nu eenmaal uit het schrijven in het Nederlands; door die taal te gebruiken, kan ik me in een eerste versie het best op de kern alleen concentreren. Het gebruik van dat andere idioom komt dan wel aan bod in het vervolg. Zoiets zou ook voor De Vries kunnen gelden, meende ik.
Maar dat viel me wat tegen. Dit boek lijkt meer op een eerste versie, dan op een roman die al eens in een andere taal verschenen is. Als me éen ding irriteerde aan Prospero, dan wel de grote hoeveelheid zinnetjes waar iets aan mankeerde. Meestal zat hem dat in ritme of timing. Dan weer stond er een lang woord waar een kort had gemoeten. Of omgekeerd. Dan weer was een zin in een dialoog onhandig.
Prospero lijkt me een archetypisch coming-of-age boek, al is de hoofdpersoon in dit geval al dertig. Maar deze Marco Vandaan aarzelt nog altijd om volwassen te worden. Na zijn studie geschiedenis heeft hij zich vooral geconcentreerd op zijn band, maar die carrière ligt inmiddels op zijn gat.
De Vries laat zijn hoofdpersoon dan een baan aannemen in Spanje, bij het waterbouwkundige project Prospero. Vrijwel alle personeel daar komt uit Nederland, en het grootste deel van de roman gaat over de verwikkelingen tussen hen, en wat Marco Vandaan hier uit leert.
Mij bleef — als zoon van een wegen- en waterbouwer — geheel onduidelijk wat al dat ongeschoolde personeel daar nu precies voor nut had; al is dit een detail dat voor de beoordeling van dit boek niet uitmaakt. Erger vond ik dat De Vries vaak tot in de treurige details uitspelde wat er gebeurde; en dat terwijl hij in ander werk juist zo uitblonk in het suggereren van wat er speelt.
RSS feeds