Tafel vol vlinders ~ Tim Krabbé
Hoera. Er is voor de verandering eens een jaar weinig te mopperen over het boekenweekgeschenk. Sinds de NS de boekenpropaganda sponsort, had het jaarlijkse geschenk vooral nut als gratis treinbiljet op zondag. En daarna was het evenveel waard als een verlopen vervoersbewijs.
Goed, ik begrijp van het eerste stuk in het boek — met dat moeizame berglopen en de nasleep daarvan — niet goed waarom het er in moest. Krabbé preludeert daarin wel heel opzichtig op het einde van het boek. Al kan hij juist dat gebruikt hebben om aan te geven hoe veel een vader van zijn zoon houdt. Zelfs al is het zijn eigen kind niet.
Maar deze liefde werd in de rest van het eerste deel al overduidelijk, als tweede vader Fred over zijn leven praat door het daarbij vrijwel alleen met ontroering over pleegzoon Bram te hebben, die hij hielp opvoeden vanaf diens derde.
In het tweede deel komt de dan negentienjarige Bram zelf aan het woord in dagboekvorm, terwijl hij zijn eerste verliefdheid en alle bijhorende verwarring beleeft. Alleen is er nog dat ene aspect uit zijn jeugd. Die dode vader, waarvan hij nog altijd de achternaam draagt. Bontje.
Het opgraven van het verleden kan ook van alles blootleggen in iemand zelf.
Ik ben zo vrij dit aspect te zien als een subtiel commentaar van Krabbé op emo-TV als ‘Spoorloos’, en de aspecten bij de familieherenigingen die daarin nu nooit eens belicht worden. Want zo zegt hij dat niet. Net als in dit boek het belangrijkste allemaal net niet verteld wordt. Alleen de laatste pagina is zo uitleggerig duidelijk en bot dat die schril afsteekt bij de toon van de rest van het boek. Pure minachting voor de lezer.
Blijft zo’n Boekenweekgeschenk altijd ook wel eenhapscracker; en daarmee op zijn best een wat opgepompt kort verhaal. Hap, weg.
Tim Krabbé, Een tafel vol vlinders
90 pagina’s
Stichting CPNB, 2009
[x]opgenomen in het dossier: boekenweek
© Boeklog 2005-2019. Alle rechten voorbehouden
2 commentaren
boeklog.info op 7 mei 2009 @ 18:39:44
Ik kan De Pianoman opsturen, desgewenst. Het Boekenweekgeschenk uit 2008. Kunt u zien dat mijn vreugde en er éen is van het soort: het was niet helemaal een miskraam dit jaar.
RSS feeds
Deborah op 7 mei 2009 @ 14:23:04
Weinig te klagen, haha! Behalve het vreselijke begin en dat belerende einde, mag het korte verhaal in het midden er wel wezen.
Behalve dan dat het ontsierd wordt door plomverloren seksisme.