Kinderschrik ~ Jean-Paul Franssens

Jean-Paul Franssens [1938 – 2003] was schrijver en beeldend kunstenaar, maar in de eerste plaats toch verteller, denk ik. Want die vertelkunst had zich wel opvallend ontwikkeld bij hem. Tegelijk is die kracht ook zijn zwakte. Terwijl veel van gebeurtenissen waarover hij vertelt autobiografisch aandoen, zijn er altijd elementen in gebruikt om het geheel tot een echt verhaal te maken. En wie veel Franssens heeft gelezen, herkent dan weleens een trucje.

In deze bundel — van columns met tekeningen, die merendeels op de achterpagina van NRC-Handelsblad verschenen — valt bijvoorbeeld op dat Franssens twee keer dezelfde anekdote vertelt.

Hij was weleens goed, voor een verslaafde. Dus kocht hij in het ene geval jenever voor een alcoholist in het ziekenhuis, en de andere keer gaf hij geld aan junk. Beide keren werd zijn goedheid beloond met de dood, omdat de gelukkige ontvanger in een overdosis vluchtte.

Tegelijk leverde eenzelfde uitgangspunt toch ook weer totaal verschillende verhalen op, dus stoort de herhaling niet eens. Wel doet de repetitie wat af aan zijn geloofwaardigheid.

Enfin. Franssens mag ik graag lezen als hij over aardse zaken schrijft. Over eten, bijvoorbeeld. En over de vrouwen. Dat laatste kan hij broeierig goed. Tegelijk gaat er ook bijna altijd wat mis tussen hem en wie zij ook wezen mag. Maar verhalen over gelukkige liefdes zijn natuurlijk ook geen verhalen.