On Chesil Beach ~ Ian McEwan
Ik kende tot nu toe maar éen roman waarin de auteur pesterig de hele plot weggeeft in de eerste zinnen, om vervolgens hetzelfde verhaal nog eens te vertellen, maar dan heel langzaam, in vele duizenden woorden. Dat boek is Nabokov’s Camera Obscura | Laughter in the Dark.
Deze novelle van McEwan is de tweede voor mij met deze gimmick. Dit boek begint met de zin:
They were young, educated, and both virgins on this, their wedding night, and they lived in a time when a conversation about sexual difficulties was plainly impossible.
En ik heb werkelijk enorme moeite een elegantere samenvatting te schrijven dan de auteur al deed. Hoogstens is heel bruut expliciet te maken wat McEwan nu impliciet aangeeft.
Een probleem, al is dat wat sterk uitgedrukt, was voor mij wel dat die eerste zin van het boek ook de samenvatting lijkt van de opdracht die McEwan zichzelf stelde. Ik kan goed begrijpen waarom het voor hem interessant was dit boek te schrijven. Technisch gezien. Alleen leverde die inspanning een wat vreemd tijdsdocument op, waarvan het misschien wat raar is dat het in 2007 verscheen.
Goed, er was een tijd, in het niet eens zo verre verleden, dat veel mensen als ze trouwden nauwelijks iets van elkaar wisten, en dit waarschijnlijk niet goed beseften. Tegelijk was voor velen, en is voor sommigen, het huwelijk een heilig instituut. En vanaf de trouwdag wordt alles meteen geweldig, zoals iedereen weet. Die is zelfs de mooiste dag van het leven.
Maar wat wilde McEwan nu precies zeggen met dit verhaal? Afgezien van dat het zijn vakkennis bewijst een onderhoudende kleine geschiedenis te kunnen schrijven? Had hij alleen deze variant nog niet beschreven, in zijn verder zo van sex doordrenkte oeuvre, en moest dat gemis worden goedgemaakt?
Ian McEwan, On Chesil Beach
166 pagina’s
Vintage Books 2008, oorspronkelijk 2007
© Boeklog 2005-2019. Alle rechten voorbehouden
2 commentaren
boeklog.info op 18 juni 2009 @ 08:59:16
Mijn kennismaking met McEwan verliep via First Love, Last Rites, In Between the Sheets, en The Cement Garden, en The Innocent, die allemaal bij tijden een sterk erotische lading hebben. Zulks blijft dan hangen.
RSS feeds
Anna van Gelderen op 18 juni 2009 @ 08:21:47
Doris Lessing doet dat ook in The Grass Is Singing. Ze geeft het einde meteen weg en laat dan in de rest van het boek zien hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Wat betreft On Chesil Beach: toen ik daar vorig jaar zelf een besprekinkje aan wijdde schreef ik: “Het gaat over het onvermogen om over gevoelens te praten, zodat het in die zin een heel Engels boek is. En het gaat over de gemiste kansen die dat onvermogen heeft veroorzaakt.” Dat is dus wat ik denk dat McEwan met deze novelle wil zeggen. Maar dat is slechts mijn opvatting.
En McEwans zo van sex doordrenkte oeuvre? Verdorie, heb ik kennelijk steeds de verkeerde boeken gelezen! In Saturday, Black Dogs en Amsterdam is me in dat opzicht tenminste weinig van bij gebleven.