First Love, Last Rites ~ Ian McEwan

► door: A.IJ. van den Berg

McEwan debuteerde indertijd met de Nederlandse vertaling van deze verhalenbundel, De laatste dag van de zomer. De uitgever Jaco Groot had werk van hem opgemerkt. Pas daarop verscheen de Engelse uitgave.

Tegenwoordig doen uitgevers dat trouwens ook weleens, maar dan om te voorkomen dat Nederlanders een Engelstalig boek al kopen voor er een vertaling van is.

Ik las die vertaling al lang geleden. Toen ik verder vooral nog SF las, en thrillers. Dus, dat sommige van McEwan’s verhalen een ietwat lugubere lading hebben — zijn bijnaam werd ook al snel Ian MacAber — pleitte alleen maar voor hem.

Was er ook nog de opvallende nadruk nog op sex in de verhalen. Die nooit lekkere geil makende sex was, maar altijd iets behoorlijk verknipts had.

Verder gingen mijn herinneringen niet.

Ook tijdens het herlezen trad er niets op dat op een déjà lu leek. De sfeer van de verhalen was blijven hangen. Meer niet.

Ik las nu een bundel van een beginnend schrijver. Talent genoeg, taalbeheersing volop, maar de verhalen zijn nog niet allemaal even sterk. Bovendien gaan er vrij veel over jonge mensen — of ademen ze dat uit — en beperkt dat alleen al de problemen waar het plot over kan gaan.

Van de acht opgenomen verhalen konden me twee zonder meer bekoren. ‘Solid Geometry’, en ‘Last Days of Summer’. Het titelverhaal ‘First Love, Last Rites’ was te schematisch, naar mijn verwende smaak. Bovendien heeft Maarten ’t Hart me geleerd dat ratten mensen niet aanvallen.

Enfin. Dit boek heeft ooit zijn dienst gedaan, waardoor ik McEwan als schrijver ontdekte. Tegenwoordig heb ik meer gelezen, ben ik meer geneigd te oordelen dat hij in zijn eersteling nog wel erg op effect mikte; waardoor de sjablonen opvallen.