My Present Age ~ Guy Vanderhaeghe

► door: A.IJ. van den Berg

De debuutroman van Guy Vanderhaeghe had ik allang onder mijn eeuwige favorieten geschaard, als ik er niet twee heel verschillende reacties op had gehad. Bij de eerste keer lezen, twintig jaar geleden, was ik ervan overtuigd zelden zo’n grappig boek te hebben gelezen dat ook zo waar was. Literatuur leek het, maar dan zonder die eeuwig dodelijke ernst. Dus moest het boek worden aangeschaft.

Bij de tweede keer lezen begreep ik mijn enthousiasme over de eerste kennismaking niet meer zo. Goed, Ed was een perfecte antiheld. Dik, lui, werkloos, en toch wel intelligent, en welbespraakt. Maar bevatte dit boek niet grote stukken waarin het totaal aan tempo verloor, omdat Ed weer eens ontspoorde, of de dialogen nogal zanikten, waar een beter auteur zulke ontwikkelingen veel meer had gesuggereerd of samengevat?

Dus las ik de roman nu voor de derde keer, en voor het eerst zoals die bedoeld was, in het Engels. Want toen ik Vanderhaeghe leerde kennen, leek hij me een Belg, dus was me bij de eerste kennismaking misschien niet eens duidelijk met een vertaling van doen te hebben gehad.

En dan moet gezegd, ik begreep ditmaal mijn enthousiasme van de kennismaking weer, maar zag ook dat er wel wat op het boek is aan te merken.

De taal van het origineel was in elk geval prachtig. En daarmee ook veel van de toon. Tegelijk ben ik inmiddels ouder dan de hoofdpersoon van het boek, of de auteur was toen hij het schreef, en dit maakte de obsessies van het belangrijkste personage vreemd genoeg minder geloofwaardig dan toen.

Dat zijn vrouw Victoria weg ging, omdat Ed geen deel wenste uit te maken van de rest van de samenleving, is éen ding. Dat hij door dit verlies uit het lood raakt eveneens. Terwijl ik toch ook denk: als hij zo van haar hield, en dat blijkbaar nooit eerder in duidelijke daden had omgezet, maakt dit Ed wel vreselijk egoïstisch.

En hoe interessant is het om over zo’n ontstellend egoïsme, zo niet narcisme, te lezen?

Dus kon ik genieten van een aantal prachtige scènes, zoals die waarin Ed zijn grote talent toonde om advocaten te pesten. En ook was de hele sfeer van het begin van het boek goed; winters, en donker, in een Canadese grootstad. Daarmee winnen de positieve elementen het van de gebreken in deze roman. Maar tegelijk was het boek niet perfect, omdat ik me een keer te vaak afvroeg waarom Vanderhaeghe toch opnieuw een oninteressant zijpad insloeg.