Verzamelde verhalen ~ Willem Wilmink
Onnozele vragen levert dit boeklog soms op. Want, wijd ik nu éen boeklogje aan een verzameld werk van Willem Wilmink. Of worden dat er meer? Tien desnoods, als de onderverdeling in deze bundel wordt nagevolgd, plus nog éen om het overzicht te geven?
Eén boeklogje schrijven, voelt aan als te weinig. Ook al tellen de Verzamelde verhalen dan niet meer pagina’s dan een hedendaagse Nederlandse roman. Met éen logje ben ik er waarschijnlijk niet.
Maar meerdere besprekinkjes schrijven, dwingt tot een selectie. Tien boeklogjes is te veel. Terwijl ik die selectie eigenlijk niet maken kan. Alles in dit boek is de moeite waard. Zelfs de gedeelten die me anders nooit geïnteresseerd hadden.
Zo zijn er twee verhalenbundels in deze verzameling opgenomen die uitgegeven werden voor mensen met leesmoeilijkheden. Dus zijn de teksten daarin versimpeld. Alleen valt dat niet of nauwelijks op; alleen al omdat ik ze met plezier doornam; en omdat Wilmink inhoudelijk absoluut niet op zijn hurken ging zitten voor zijn lezers.
In de Verzamelde verhalen zijn ook twee jeugdboeken opgenomen. Ver van de stad en Het verkeerde pannetje. Alleen lazen volwassenen deze boeken altijd ook al.
En dat is zo prachtig aan veel van Wilmink’s werk. Iedereen kan dat met plezier lezen; ongeacht of hij of zij nu tot het oorspronkelijke doelpubliek behoorde of niet. Ik ken vrijwel geen schrijver voor wie dit ook geldt; behalve dan een andere hele grote, zoals E.B. White.
Daarom voelt het aan of éen boeklogje te weinig is, om Wilmink te eren. Terwijl ik nu ook zie dat als ik meerdere beschouwinkjes over deze bundel zou schrijven, die toch ook allemaal telkens bij dat ene raadsel zouden uitkomen.
Wat is het in het werk van deze Twent dat zijn verhalen zo universeel maakt? Behalve dan dat hij in deze bundel vaak over zichzelf schrijft, en dat zijn onhandigheden en schaamten voor iedereen herkenbaar zullen zijn?
Nu goed, er is ook nog een jaar aan cursiefjes opgenomen in dit boek; columns die Wilmink in 1991 en 1992 elke maandag schreef voor het Dagblad Tubantia. Die interesseerden me het meest als hij toch weer over zichzelf schreef. Zo’n boek is dit.
RSS feeds