Hier is Prins Zonneschijn ~ Willem Wilmink
Opvallende constatering: in deze korte autobiografie van een dichter en verhalenschrijver gaat het bijna nooit inhoudelijk over wat hij tijdens zijn leven schreef. Zelfs al heet een hoofdstuk ‘Broodschrijver’. Wilmink relativeert nog net het wetenschappelijke gehalte van zijn proefschrift, dat ging over Hendrik de Vries.
Hier is Prins Zonneschijn is een zelfportret van Willem Wilmink [1936 – 2003], en een portrettengalerijtje van de mensen in zijn leven. Redelijk haastig opgeschreven, omdat Wilmink midden jaren negentig vermoedde dat hij niet oud zou worden, en er dus nog veel werk te doen was. Daardoor is dit een boek in eerste versie.
Tegelijk heeft het verhalende werk van Willem Wilmink altijd iets opvallend puurs, en kent het steeds weer onverwachte momenten. Vaak is hij een soort oer-schrijver, die moeiteloos kunst maakt van iets uit zijn leven, waar andere auteurs al gauw trucs voor nodig hebben, of gewichtdoenerij.
Zo ook in dit verhaal.
De autobiografie is doorgaans een nogal mannelijk genre boeken. In veel van zulke zelfportretten gaat er dan nauwelijks aandacht uit naar met wie zo iemand was. Vaak ook worden de namen van de kinderen niet eens genoemd. Terwijl elke ontmoeting met een andere bekendeling wel gememoreerd wordt. En het eigen werk en de bekroningen voor dat werk natuurlijk ook, niet te vergeten.
Alleen al dat Wilmink zo opvallend afwijkt van deze standaard maakt hem sympathiek. Zelfs al schuwde hij het bijvoorbeeld niet om de vrijers van zijn dochters in éen zin te typeren. Dus kan ik me voorstellen dat het van hen allemaal net wat afstandelijker had gemogen.
Moest ik deze autobiografie in een zin typeren, dan lijkt dit boek me eerder een soort brief over zijn leven dan iets anders. Wat de lezer dan tot iemand maakt die plots iets moois en persoonlijks mocht ontvangen.
Dat is uitzonderlijk.
RSS feeds