Squirrel Seeks Chipmunk ~ David Sedaris
Ik had niet zo veel zin in dit boek. Sedaris kan leuk schrijven, heel leuk soms, maar dan moet hij wel zelf de hoofdpersoon in zijn verhalen zijn.
Nu goed, die persoonlijke stukken heten dan essays, volgens de logica van de schrijver. Waardoor hij ook weleens is aangevallen op de waarachtigheid van wat hij vertelde.
De verhalen die ook David Sedaris verhalen noemt, zijn altijd minder. Daarin valt ineens op hoe vaak de auteur gezochte situaties opzoekt — die met hemzelf in de hoofdrol nog net wel geloofwaardig worden.
Een paar van de dierenverhalen uit Squirrel Seeks Chipmunk kende ik bovendien, uit een verzamelbundel. Ook had ik hem er online eens éen of twee horen voorlezen.
En toen werd dit boek aangeboden voor zeer weinig, in de januariuitverkoop van een internetboekhandel. En werd dat toch maar gekocht, om de serie compleet te houden. En bleek de uitgave in elk geval heel mooi verzorgd te zijn. Mooi papier, prettige illustraties, misschien wat weinig tekst op de pagina, maar ondanks dat een heel fraai boekje.
Dat ik het uiteindelijk toch las, was toeval. Dat er daarop ook nog wel enige jool aan de verhalen viel te beleven, een gelukje. De gimmick om van dieren mensjes te maken, en hen als mensjes te laten handelen, werkte lang niet altijd.
Opvallend genoeg vond ik het openingsverhaal en de slotvertelling de beste van de verzameling. In dat eerste verhaal gebruikt Sedaris een eigenschap van de Baviaan, die zo graag soortgenoten vlooit, om daar een schoonheidsspecialiste van te maken. En dat soort inzichten zag ik te weinig.
Het laatste verhaal is vooral prettig omdat een totaal onaannemelijk gegeven toch aannemelijk wordt gemaakt. Een uil vindt daarin een oplossing voor de luizenplaag die een rinoceros plaagt; die beestjes wonen in zijn anus, en zitten daar vrolijk te zingen.
De rest van de verhalen hadden vaak wat willekeurigs, en kregen iets makkelijks daardoor.
RSS feeds