Wampie ~ A. den Doolaard
De biograaf van A. den Doolaard noemt Wampie het enige luchtige boek dat hij ooit heeft uitgebracht. Maar veel meer werd er niet over de inhoud verklapt. Behalve dan dat Den Doolaard het had opgedragen aan zijn tweede zo veel jongere vrouw, en het dier lievelingsboek was geweest.
Dit maakte nieuwsgierig. Ook al omdat ik zeker wist dit boek niet eerder te hebben gelezen; om de titel vooral.
En toen kreeg ik iets onder ogen dat me toch aan mijn middelbare schooltijd deed denken — de tijd dat ik Den Doolaard las. Om de toon van de roman, die me nog het meest herinnerde aan de meisjesboeken die ik indertijd uit nood op vakantie las, omdat de boeken die ik zelf had uitgekozen dan allang uit waren, en ik bij de rest van de familie bietsen moest.
Hoofdpersoon is namelijk een jonge vrouw, wier roepnaam ook de titel van het boek werd. Twintig is ze, en typiste op een saai kantoor. En de auteur is nogal verliefd op dit personage, getuige de prijzende beschrijvingen aan haar uiterlijk en haar vrolijkheid gewijd. Dat is misschien wel het duidelijkste verschil met een gemiddelde aflevering van Joop-ter-Heul.
Geheel in de lijn van het meisjesboekstramien komt er dan een vlotte vent in het leven van de hoofdpersoon. Ene Dolf. Die boswachter is. En aanzienlijk ouder. Verder is er ook een probleem dat het paar ervan weerhoudt nog lang en gelukkig te leven. Dolf heeft een stuk bos georven, in Roemenië, maar hij krijgt die erfenis niet, daar hij door zijn familie als een losbol wordt beschouwd.
Dus kan Wampie optreden als reddende engel. Ze treedt in dienst van Dolf’s oom, als secretaresse, en weet diens gemoed uiteindelijk zo te verzachten, dat alles goed komt.
Staan er nog vele beschrijvingen van zwerftochtjes in dit boek, en verlopen de verwikkelingen iets minder voorspelbaar als ik hierboven schetste. Maar kon ik toch die allereerste associatie niet loslaten een meisjesboek te lezen.
RSS feeds