2012: een vrijwillige lobotomie ~ terugblikkend op de 8ste jaargang

Vanaf het moment dat ik leerde lezen, las ik nooit minder boeken in een jaar dan in 2012. En de enige reden hiervoor was om eens te kijken hoe dat is. Het nut en de werkelijke waarde van een gewoonte blijken soms pas in een pauze. Van afstand.

Zou ik meer tijd overhouden op een dag? Zou ik als alternatief voor boeken meer tijdschriften gaan lezen, of kranten? Televisiekijken misschien? Sociale verplichtingen aangaan? Een hobby nemen? Een minnares? Een hond kopen om daar drie keer daags mee te gaan wandelen?

Om al gauw te merken dat het lezen van boeken zijn eigen tijd maakt. Want er zaten niet ineens meer uren in een dag.

En ook viel op dat ik een dagelijkse portie boek nodig heb, om wel een heel simpele reden. Ik denk tijdens het lezen de hele tijd na. En dat is bijzonder.

Want het is met dat nadenken vreemd gesteld. Het brein is een denkspier die bij mij niet hup op commando werkt. Veel gaat juist onbewust; en zonder dat daar sturing over is.

Ik kan niet zo maar even tien minuten uittrekken om een probleem door te denken, en dan zeker zijn de beste oplossing hebben. Bewust nadenken zet op zijn best hoogstens een proces in gang. En dat proces maakt dat ik vervolgens extra gespitst ben op informatie die helpen kan — denken roept twijfels op.

Het enige moment waarop ik wel stevig denk, is tijdens een discussie. Helemaal als het erop lijkt dat ik ongelijk heb. Lezen levert ook zo’n discussie op. En de merkwaardige dialoog met een boek is voor mij zeer vruchtbaar gebleken voor reflectie. Misschien omdat de tekst de hele tijd maar van éen kant blijft komen, en mij de passiviteit van die ontvangst niet zo past.

Lees ik fictie en is de schrijver niet boeiend genoeg, dan vormt zich vanzelf een kritiek.

Lees ik een zakelijke tekst dan ben ik gewoon alle beweringen van de auteur te toetsen. Vooral als ze heel stellig zijn.

En boeklog heeft dan het grote nut dat er toch nog iets wordt vastgelegd van al die gedachten — zelfs al komt hier doorgaans maar een fractie te staan van wat ik beleefd heb. En gezien dit nut ben ik voorlopig nog niet van dit publieke leesdagboek af.

Overigens betekent het lezen voor mij meer dan alleen dan die discussie waardoor ik denken ga. Boeken bieden vanzelfsprekend ook vermaak; en zetten me aan tot emoties als bewondering; of afschuw; of verveling.

Alleen bleek in 2012 bovenal dat ik nog dommer werd dan normaal door mijzelf boeken te ontzeggen. Dus dat moest maar niet meer.
 

En toch is het ook goed om weer zin te hebben gekregen om per se bepaalde boeken te willen lezen.
 

[x]