2015; zo’n jaar in boeken ~ overwegingen na een jaar met afstand
Eigenlijk telt er voor mij slechts éen leeservaring dit jaar. Een slechte ervaring ook nog. Ik poogde Saul Bellow’s Adventures of Augie March te lezen, en knapte vrij snel af op dit dikke boek. Daar stonden te veel woorden in die er niet toe deden. Hoe sierlijk beschreven ook, de grote omweg waar Bellow meteen toe dwong, interesseerde me niet.
En in het grote geheel der dingen maakt het natuurlijk niet uit dat ik die Adventures of Augie March vrij snel terzijde legde. Bovendien las ik deze roman al eens eerder, lang geleden. Op het lijstje met werk van Nobelprijswinnaars is de titel allang eens afgestreept.
Had ik bovendien al niet eens eerder geconstateerd dat de boeken van Bellow vrijwel niet te herlezen zijn? Terwijl herlezen voor mij het enige ware lezen blijft?
Toch stond deze ervaring niet op zich.
Ik bleef ook steken in de verzamelde correspondentie van Kurt Vonnegut — want dat boek is domweg te dik, er zijn te veel kattebelletjes in opgenomen. Terwijl een groot tal van de enorm goede brieven die Vonnegut kon schrijven mij al bekend waren van voor deze verzameling in druk.
Schreef de samensteller van de brievenbundel alleen wel dat hij gemerkt had hoe op de universiteiten geen student nog vrijwillig Bellow wilde lezen. Of Updike. Maar dat de onvoorspelbaar vreemde romans van Vonnegut nog altijd op vriendelijke belangstelling mochten rekenen.
En in die constatering kon weleens veel waarheid zitten; zelfs van een meer algemene aard. Saul Bellow stamde uit een vroegere, anderstalige tijd, toen een mens zich nog een identiteit moest aanmeten door boeken te lezen. Ik leef in een andere era.
Vonnegut reageerde met zijn werk bovendien opzettelijk niet op andere boeken en auteurs, waar Bellow dit wel deed, en zoals de meeste schrijvers dat nog altijd doen — wat vervolgens te veel boeken voorspelbaar maakt in hun scope en uitwerking.
Ofwel, in 2015 ontdekte ook ik dat lezen dikwijls inspanning vergt, en dat zelfs voor mij die inspanning vervolgens wel de moeite lonen moest.
Dus heb ik besloten geen boeken meer te herlezen waarvan ik vond dat herlezing nog altijd eens zou, vanwege mijn vermeende domheid en onervarenheid eerder bij de eerste kennismaking.
Dat scheelt nogal wat aan verplichte canon.
Maar dat ik boeklog in 2015 op een zacht zin zette, nam wel degelijk motivatie weg om de boeken uit te lezen die me niet direct bevielen — dus lukte het misschien wel alleen om die 3.000 boeklogjes te schrijven in de 10 jaar tijd hiervoor om de blijvende voorpret dat ik zo meteen iets aan waarheid over een werkje op te schrijven hebben zou.
Door de wens even aanzienlijk minder te hoeven schrijven, moest er dus wel meer niet meer.
RSS feeds
Pim Derks op 29 december 2015 @ 14:09:10
Een mooie van Jan Greshoff: “Moeten behoort nooit in verband te worden gebracht met lezen.”