Vadermoord ~ Theodor Holman

Wanneer werkt een persiflage? Of anders gezegd: hoe subtiel moet de overdrijving van de maniertjes van een bekend persoon zijn, wil het grappig worden?

Sinds enkele jaren is het op televisie weer in om bekende Nederlanders te imiteren, met een lijkende pruik op, wat grime, en een stemmetje. Helaas schijnt dat meestal al genoeg te zijn. De grappen houden namelijk nooit over.
Ik zie zelden meer als lui cabaret. Als ik al niet meteen ben weggezapt.

Schrijvers persifleren, of bekende columnisten parodiëren, is in zekere zin nog veel makkelijker dan een poppetje nadoen op televisie. Papier is geduldig, en iedereen kan zonder problemen een bekende naam onder zijn schrijfsels zetten om die iets te laten lijken.

Dit boek van Theodor Holman bevat pastisches op iedereen die een bekende columnist was in het midden van de jaren tachtig. Het zijn stijloefeningen van iemand die toen net met de stiel begon, en eigenlijk alleen in die zin interessant. Sommige zijn allang door de tijd achterhaalt. En ook de meeste humor is opvallend snel verouderd.

En toch. Niet zelden een instructief voorbeeld van waarop te letten bij sommige schrijvers.