Muizen, ratten en dagloners ~ Thomas Bernhard

Ik moest Thomas Bernhard even in het Nederlands lezen. Domweg omdat van mijn bewondering voor hem zo weinig overbleef toen ik de reeks van vijf autobiografische romans las. Wat ooit briljante scheldpartijen leken, kwam me nu vaak zo hol en ledig voor.

Dit interviewboek helpt dan even. Al was het maar omdat Thomas Bernhard weliswaar de hele tijd aan het woord is, maar zijn kronkeltaal daarbij geredigeerd werd door de journalist die de interviews afnam. Dat de schrijver zijn ideeën nu onomwonden uitspreekt — iets dat in een gesprek wel mag, maar in bellettrie minder goed werkt — helpt me dan ook weer de keuzes in zijn boeken iets beter te begrijpen.

Bovendien herontdek ik nu ook dat de autobiografische romans gaan over de periode in zijn leven voor het interessant werd, voor mij. Thomas Bernhard begon even nadat hij uit het longsanatorium kwam als journalist te werken. Het was aardig geweest om wat beter te leren wat de oudere schrijver over zijn jongere ik te zeggen had, van toen die het métier oppakte.

Maar Bernhard hield eigenlijk helemaal niet van terugkijken, zo zegt hij in deze scherpe monologen.