Theo is dood ~ Theodor Holman

► door: A.IJ. van den Berg

Sinds 2001 heb ik een weblog, en inmiddels doemt het probleem op dat ik over een aantal onderwerpen wel wat uitgeschreven ben. De regering Bush deugt nog altijd niet, maar dat is met al zo veel voorbeelden geïllustreerd. En de Nederlandse politiek ontbeert elke intelligentie, maar zelfs dat heb ik al te vaak beschreven.

Als ik iets nieuws schrijf, moet ik er niet zelf al bij voorbaat bij in slaap vallen. De mogelijkheid te variëren op eeuwig hetzelfde thema leek me altijd beperkt.

Maar nu heeft Theodor Holman in een boek verzameld wat hij publiceerde over zijn vriend Theo van Gogh, in het jaar na de afslachting op straat. Het is dat beperkte onderwerp dat hem het verwijt opleverde de weduwe te zijn van Van Gogh. Collega’s bij Het Parool en de Groene Amsterdammer klaagden, en hoofdredacteuren hebben hem ook al gewaarschuwd maat te houden.

Toch vind ik dit een sterk boek. Dat heeft er mee te maken dat Holman er opnieuw in bewijst dat hij een van de beste auteurs van Nederland is, al was het maar omdat hij werkelijk alles durft te schrijven. Zo geeft hij nu, in 2006, weer genadeloos commentaar waarom hij toen schreef wat hij beschreef.

Ook toont hij aan hoe vanuit een op zich beperkt thema toch de hele wereld te bestrijken is. Direct na de moord gaat het natuurlijk vooral over het moslimextremisme, en de vrijheid van meningsuiting. Maar belangrijk is ook de constatering hoeveel hypocrisie Holman om zich heen ziet. Vanaf het begin zijn er mensen geweest die vonden dat Van Gogh de moord toch over zichzelf had afgeroepen, met alle gescheld in zijn columns.

Helemaal erg blijkt het gedrag van politici te zijn. Die, als er persaandacht is, altijd meteen voorop staan om Van Gogh met holle frasen te herdenken. Ook al hadden ze bijna allemaal een bloedhekel aan de man, omdat hij hun morele voosheid zo fijn wist te beschrijven.

Maar bovenal is dit boek een prachtig portret van Theo van Gogh. Mede omdat Holman als geen ander in slaagt aan te geven waarom zijn dood zo’n leegte achterlaat. En doordat de soms hilarische anecdotes over zijn vriend vaak lachen tegen het huilen zijn.

Holman laat zien hoe prachtig er contemporaine geschiedenis te schrijven is met bijna alleen maar persoonlijke observaties. Dat alleen al is een conclusie die ik mij als weblogger moet aantrekken.

Een eerdere biografie van Theo van Gogh hier besproken:
– Take Care!