Episodes ~ Kees van Kooten

Elk nieuw boek van Kees van Kooten leest als een vervolgaflevering uit een levenslange reeks. De hoofdpersoon is namelijk altijd dezelfde wat onhandige man, met zijn mild melancholische observaties. Maar toevallig lees ik Van Kooten al zolang ik lees, en is het voor mij alleen maar prettig meer van hetzelfde voorgezet te krijgen.

In dit boek krijgt de immer al aanwezige sentimentele kant van de schrijver de ruimte. Hij is inmiddels grootvader geworden, en geniet van het voorrecht weleens op zijn kleinzoon te mogen passen.

Dit levert veel prachtige miniatuurtjes op, terwijl de lezer ook voelt hoezeer Van Kooten zich bewust is dat die intense omgang met zijn kleinzoon maar even zo duren zal. Al gauw is misschien de Playstation ineens het belangrijkst in het leven van de jongen.

Het einde van de paradijstijd kondigt zich trouwens ook al enigszins aan, als de kleinzoon zijn opa ineens ‘eep’ noemt, als test. Terwijl Van Kooten trots het hele boek daarvoor de erenaam ‘epi’ heeft gedragen; een naam die ook in de titel terugkomt. [Overigens heette dit boek volgens een aankondiging nog Epi’s centrum].

Ik ken verder niet veel voorbeelden van Nederlandstalige auteurs die bijna verstikt door liefde over een kleinkind schreven. Elsschot is er natuurlijk, met Tsjip. Carmiggelt, over zijn Koreaanse kleindochters. En nu komt Van Kooten dus bij dit selecte gezelschap.

Toch is het raar dat het er zo weinig zijn.