Hope Dies Last ~ Studs Terkel
Studs Terkel werd geboren in 1912, het jaar dat de Titanic zonk, maar leeft nog. Ik geef toe, dit heb ik voor de zekerheid toch even nagekeken. Daardoor leerde ik ook dat er een nieuwe bundel memoires van hem uitkomt dit najaar.
Terkel was een radiomaker, is dus nog steeds een schrijver, en heeft in beide functies de laatste decennia veel aan ‘oral history’ opgetekend. In Hope Dies Last is een hele reeks gesprekken verzameld die hij gevoerd heeft in de eerste jaren van deze eeuw, dus toen hij al rond de negentig was. Dat is overigens nergens aan te merken. Als interviewer is hij niet in de weergave van het gesprek aanwezig. En hij beperkt zich zeker niet tot het praten met leeftijdsgenoten.
Prachtig vind ik dat een gesprek bij hem zo veel ruimte inneemt als het nodig heeft. Regelmatig zijn dat duizenden woorden, soms telt een interview er amper honderd.
Wat Terkel met de gesprekken probeert, is om een alternatieve geschiedenis te schrijven van de VS. Hij heeft overigens meerdere boeken met zo’n zelfde opzet uitgebracht. Dit betekent dat hij gewone mensen hun levensverhaal laat vertellen, met een lichte nadruk daarin op de vraag waarom zij de keuzes maakten die ze maakten. In Hope Dies Last zijn de tientallen geïnterviewden vaak sociaal actief geweest, zonder daar nu per se een carrière aan over te willen houden. Centraal in deze gesprekken staat meestal de afweging waarom deze mensen geen genoegen meer namen met de officiële status quo.
Zo ik iets aan te merken heb, dan dat het wat jammer is dat Terkel vergelijkbare gesprekspartners in dit boek bij elkaar zet. Het ene verhaal van een vakbondsman verzwakt het volgende verhaal van een collega soms, door al te grote parallellen. Maar dat is nogal blasé gedacht, van mij als lezer.
RSS feeds