Requiem for a Wren ~ Nevil Shute

Dit zal stiekem mijn lievelingsroman van Shute zijn, ondanks dat het plot al in de titel wordt weggegeven. Zonder twijfel is het de grootste tranentrekker die ik van tijd tot tijd lees. Maar gek genoeg, ook als is van tevoren bekend dat er een vrouw doodgaat — en al kan het alleen maar de bedoeling van de schrijver zijn dat we veel van haar gaan houden — toch werkt dit boek. Iedere keer opnieuw. Ondanks dat ik zeker weet tot medeleven gemanipuleerd te gaan worden.

Misschien speelt mee dat ik dit boek op een nog gevoelige leeftijd leerde kennen. Elders heb ik immers weleens betoogd nu niet gauw meer boeken te lezen waarvan de trieste afloop me in het voor al bekend is.

Het is ook werkelijk allemaal desondanks. Een boek als dit heeft werkelijk heel veel tegen voor mij. Zo is de Tweede Wereldoorlog een zeer wezenlijk deel van het decor in dit boek, terwijl ik een hekel heb aan oorlogsverhalen.

Al is wel weer mooi dat het wijste personage beseft hoe vormend die oorlog was voor haar. Dat het een avontuur kon zijn, juist omdat ze, jong en ongebonden, verder nauwelijks persoonlijke zorgen had. Behalve dan dat ze af en toe zeer sterke emoties doormaakte met haar collega’s bij het vrouwencorps van de Britse marine.

Nee, elke keer als ik dit boek na het lezen wegleg, is er opnieuw die verbazing.

Toch er weer voor gevallen.