Lof der dwang ~ Herman Vuijsje

Vuijsje heeft later een beter boek gespreken over deels hetzelfde onderwerp. Dat maakte het wat moeilijk om onbevangen over Lof der dwang te oordelen. In dit pamflet uit 1989 komt hij niet veel verder dan een vrij oppervlakkige verkenning van zijn klacht. Het ging namelijk mis, volgens Vuijsje. Niemand voelde zich nog ergens verantwoordelijk voor in de publieke ruimte. Dus reed iedereen zwart in de tram, lagen de parken en straten vol hondenpoep; om nog maar te zwijgen van alle veel ergere vormen van overlast op straat, in de Nederlandse grootstad genaamd Amsterdam.

Valt me hoogstens op dat er wel iets gedaan is tegen de hondenpoep de afgelopen twintig jaar.

Of dat de momenteel zo overdadig in de media gesignaleerde overlast van sommige immigrantenkinderen en -kleinkinderen niet door Vuijsje werd opgemerkt. Hij hint nog net dat het vooral mannen van Surinaamse afkomst zijn die heroïne gebruiken achterin de metro naar de Bijlmer, en daar onprettig aanwezig waren.

Interessant is wel dat Vuijsje signaleerde dat geen overheid afdoende oplossingen kan bieden bij de gesignaleerde problemen. Want, wiens moeilijkheden wegen het zwaarst in voorkomende gevallen? En hoe onpopulair durven politici zich eigenlijk te maken in hun beslissingen?

Vele gedeelten in dit boek zouden ook vandaag nog net zo gepubliceerd zouden kunnen worden. Dit zegt wellicht iets over de aard van de daarin benoemde problemen, en hun onoplosbaarheid. Anderzijds zegt dat misschien dat er nooit iets verandert, of hoogstens in details; en elke generatie weer gelijkaardige klachten zal optekenen eenmaal op middelbare leeftijd gekomen.

gaat morgen verder