Dik Trom en zijn dorpsgenoten ~ Dick Matena & C. Joh. Kievit

► door: A.IJ. van den Berg

Ruim voor Dick Matena boeken van Reve, Wolkers, en Elsschot zou verstrippen, deed hij de Nederlandse kinderliteratuur al eens. Een gegeven dat menig criticus volledig ontgaan is.

Ik las indertijd Donald Duck nog, een vrolijk weekblad, en kende daarom deze bewerking al van de Hollandse klassieker Dik Trom en zijn dorpsgenoten. Maar het was goed het verhaal eens in boekvorm te zien, en lang naar de plaatjes te kunnen kijken.

Dik Trom is een bijzondere jongen, die in de strips in close-up op kroonprins Willem-Alexander lijkt. Maar, misschien hebben alle blonde jongens met een mollig gezicht dat probleem. In dit verhaal krijgt Dik een nieuw buurmeisje, genaamd Nellie, dat blind is. Door een toeval ontmoeten zij de beroemde oogdokter Donders, die Nellie gratis opereert; daardoor kan ze vervolgens weer zien.

Kinderboeken horen ook goed af te lopen.

Tussendoor is er het gebruikelijke gekrakeel tussen Dik Trom, zijn klasgenoot Bruin Boon, en diens oom veldwachter Flipse. Al wordt in dit boek die familierelatie niet genoemd. Evenmin komt vader Trom aan het woord, om te zeggen dat Dik een bijzonder kind is. Maar om te kunnen inschatten wat er verder werd weggelaten, zou ik het originele kinderboek, uit 1920, nog eens moeten lezen; en dat is me voor een simpel boeklogje toch net een stap te ver.

Matena zal de meest schilderrijke momenten uit het boek gebruikt hebben, om binnen het standaardtal pagina’s te blijven van het doorsnee stripverhaal. Dus ligt er nadruk op de komst van het circus, of het schoolreisje naar zee, en het ziekenbezoek aan Nellie in Amsterdam. Daar is voor een tekenaar lol aan te beleven.

En het zal vast heiligschennis zijn om te stellen dat ik een literatuurbewerking als deze eigenlijk aantrekkelijker vind dan wat Matena met de boeken heeft gedaan van de hoger aangeschreven auteurs. Maar die andere verstrippingen hebben alleen al te veel pagina’s. En beeld overheerst het woord altijd; zo kijken we nu eenmaal; daarom is het zo onzinnig voor een boekbewerking om dat woord naar de letter te volgen.