Attack of the Deranged Mutant Killer Monster Snow Goons ~ Bill Watterson

► door: A.IJ. van den Berg

Tien jaar lang liep de strip Calvin and Hobbes in de Amerikaanse kranten, tot de maker Bill Watterson er in 1995 onverwacht mee ophield.

Niet helemaal is waar dat de strip daarmee op zijn hoogtepunt stopte – ik beschreef eerder dat de inhoud van vlak voor dat laatste jaar me nog behoorlijk tegenviel. Maar wel geldt dat die luttele tien jaar aan werk Calvin and Hobbes iets onaantastbaars heeft gegeven.

Dit bestaat er aan oeuvre. Een afgerond geheel. En daar moeten we het mee doen.

Ondertussen veroudert de strip.

In Calvin and Hobbes lijken altijd maar twee seizoenen te bestaan. Zomer en winter. Beide met hun lange schoolvakanties. En veel van de avonturen die de jongen en zijn speelgoedtijger beleven spelen zich dan buiten af. Uit het zicht van de ouders. Met alle vrijheid van dien.

Alleen is die vrijheid voor kinderen allang niet vanzelfsprekend meer. Bovendien zitten velen tegenwoordig liever binnen. Achter de computer — waar Calvin slechts de televisie had voor gedachteloos vermaak.

Waarmee ik niet wil zeggen dat de strip Calvin and Hobbes een realistisch portret geven van het leven van een zesjarige. Hij wordt bijvoorbeeld nooit ouder in de boeken, ondanks het wisselen van de seizoenen.

Zijn vocabulaire lijkt ook al niet op dat van gewone kleine jongetjes van zes.

En dit zegt al evenmin iets over de vraag of de strip houdbaar blijft voor een groot publiek. Daarbij spelen heel andere zaken een rol — zoals de principiële kwestie of een reeks statische plaatjes blijven volstaan om de aandacht vast te houden voor de komende beeldschermgeneratie.

Enfin. Ik las nu een doorsnee album uit de hoogtijdagen van de strip. Die waarin Calvin misschien wel voor het eerst groteske sneeuwpoppen maakt – en dan ook nog gelooft dat deze leven, en nieuwe erbij maken ’s nachts.

Dit was niet vervelend. Alleen was er geen lust om meteen een volgend album erbij te pakken, en door te lezen. Zo’n dik album als dit, met meerdere grappen per bladzijde, moet toch ook meerdere lopende verhaaltjes hebben om het memorabel te maken. Dit had er slechts twee.

Het is niet vreemd voor een krantenstrip die dagelijks een grap moest maken, dat vervolgverhaaltjes ontbreken. Maar dit kan het moeilijk maken toegang te krijgen tot een boek. Dan vermoeit het lezen.