In the Garden of the North American Martyrs ~ Tobias Wolff
Waren er maar meer boeken als deze verhalenbundel van Tobias Wolff, dacht ik. Om me meteen daarop al te realiseren dat mijn boekenconsumptie daarmee nogal sterk zou dalen.
Meer dan éen verhaal per dag kan ik niet lezen van Wolff — het volgende wordt dan te sterk beïnvloed door de sfeer van het verhaal daar voor.
Beter is het zelfs nog om een dag of wat te wachten tot het volgende verhaal. Zodat dit helemaal op zichzelf komt te staan.
In the Garden of the North American Martyrs bracht niet meer dan een hernieuwde kennismaking met wat me al bekend was. Sommige van deze vroege verhalen moet ik nu al vier zo niet vijf keer gelezen hebben. Maar er was altijd wel iets dat ze weer onverwacht vers maakte.
Bij Wolff gaat het ook zelden om de plot, zijn verhalen moeten het hebben van hun zorgvuldig opgebouwde sfeer; en dit maakt ook dat een volgend verhaal ineens onleesbaar kan zijn, omdat het in een andere stemming lijkt te staan.
Het titelverhaal had zelfs onverwacht actuele elementen. De hoofdpersoon daarin gaf les aan een college dat plotseling failliet gaat — omdat de boekhouder het geld verkeerd had geïnvesteerd; en waar hebben we dat eerder over foute investeringen gehoord dit jaar.
Bovendien wordt zij schertsend de presidente genoemd van een vereniging die de rehabilitatie van Richard III [1452 – 1485] nastreeft — en sinds diens lijk gevonden werd onder een parkeerplaats in Leicester werd ineens bekend dat daar nog onverwacht veel mensen mee in de weer zijn.
Maar het titelverhaal lijkt me niet helemaal maatgevend voor de rest van de bundel.
Het zijn gewone mensen die de verhalen bevolken. En met allemaal is er wel iets mis. Vreemd genoeg maakt hun gekrabbel mij bijna altijd licht weemoedig.
De hoofdpersoon in het titelverhaal maakt alleen even van de omstandigheden gebruik om voor zichzelf te triomferen tegen de omstandigheden in, ook al is zij de enige die dat dan weet.
Veel triomf biedt dit boek verder niet.
Mijn favoriete verhaal blijft waarschijnlijk ‘Hunters in the Snow’ — de titel trouwens ook waaronder deze bundel elders werd uitgegeven. Deze vertelling over drie onhandige jagers leest altijd weer anders. Soms overheerst namelijk de stille slapstick van het verhaal bij het lezen. Op een ander moment is er enkel mededogen met de mannen, omdat ze zo weinig gemeen hebben, en toch kameraden zijn van elkaar; omdat het leven soms nu eenmaal zo loopt.
RSS feeds