Chronicles of Clovis ~ Saki
Vijf jaar lag er tussen de voorlaatste keer dat ik Saki herlas en de twee-na-laatste maal. En zoveel afstand in tijd is wel verstandig. Dan kunnen de verhalen tenminste op zichzelf staan. Dan spreekt hun humor meer.
Ik pakte deze dikke omnibus te snel weer op.
Maar, eenmaal begonnen in The Chronicles of Clovis moest die bundel ook uit. Zelfs al kostte me dit enige maanden.
Wat nu vaak weerzin opriep, die telkens overwonnen moest worden, was dat ik het trucje van de schrijver wel leek te kennen. Plaats een onafhankelijke jonge man in een gegoede omgeving. Laat hem iets doen dat de normale gang van zaken ontregelt, waardoor anderen net de verkeerde dingen gaan doen. Pret gegarandeerd.
Dat sjabloon is wel duidelijk na tien variaties. Laat staan als het er honderd zijn.
Toch worden enkele verhalen uit de The Chronicles of Clovis nog altijd met regelmaat in bloemlezingen opgenomen. Dat zijn dan ook wel de meest memorabele uit deze bundel; omdat het plot daarvan gewoon opvallend veel beter is.
Zoals daar is ‘The Unrest-Cure’. Een verhaal met het eenvoudige uitgangspunt dat vele mensen weliswaar baat hebben bij een rustkuur, maar anderen echt meer aan een onrustkuur hebben.
En dan is er nog de geschiedenis van ‘Tobermory’. De sprekende kat. Die tot schrik van het verzamelde huishouden alles weet over hun hypocrisie. En velen van hen daarmee ontmaskert tegenover de anderen.
Ik had dit verhaal onthouden als een geschiedenis die waar gebeurd had kunnen zijn. Plot was dan dat éen van de aanwezige jonge mannen een enorm talent voor buikspreken bleek te hebben. Of zoiets.
Maar de kat praatte echt. Edwardiaans Engels dan ook nog. En dit raadsel wordt niet helemaal verklaard.
Wel was Tobermory niet slim genoeg om te beseffen dat alle onthullingen een hypotheek op zijn toekomst zouden leggen.
RSS feeds