Dagboek van een lezer ~ Alberto Manguel
Sommige boeken zijn als een gesprek met een oude en wijzere vriend. Dit Dagboek van een lezer was er zo éen. Omdat Manguel het niet alleen over boeken heeft, maar ook over de omstandigheden waaronder hij die las.
Tijdens het schrijven van dit dagboek ploften die vliegtuigen het WTC in, en dreigde strijd met Irak. Werd de onmogelijke oorlog tegen ‘de terreur’ afgekondigd. Bijvoorbeeld. Bovendien was de schrijver nogal eens op reis.
Manguel nam zich voor elke maand éen klassiek boek te lezen, dat hij minstens dertig jaar daarvoor ook al eens las. Van al zijn gedachten daarbij deed hij verslag.
En dan valt alleen al op dat Manguel het haat om slaafs het verhaaltje van een boek na te vertellen. De meeste boeken zijn natuurlijk meer dan hun verhaaltje. Hem gaat het erom de ene titel aan de andere te kunnen koppelen.
Lezen komt neer op het leggen van verbindingen, op het samenstellen van bloemlezingen. [42]
Maar Manguel is ook weer iemand die er niet van houdt als de plot verraden wordt, bijvoorbeeld in enthousiaste bewoordingen op de achterflap. Ik heb daar aanmerkelijk minder last van.
Van de twaalf boeken die Manguel herlas, heb ook ik er enkele gelezen. Don Quichote, Het hoofdkussenboek van Sei Shonagon, Goethe’s Wahlverwandtschaften. Andere titels, zoals Wind in the Willows of Kim kende ik dan weer uit bewerkingen, of uit de woorden die overige schrijvers er al eens aan wijdden.
Dat was prettig, daardoor viel al met een half woord te begrijpen wat Manguel schreef. Toch werd ik nu ook weer niet aangezet om die nog niet gelezen titels op te zoeken. Zo’n boek is dit niet.
Zo dit boek in éen zin omschreven kan worden, dan is het een prettige meditatie over lezen. Een poging onder meer om duidelijk te maken wat het betekenen kan om je even uit de wereld terug te trekken met een boek. Om er daarna telkens weer verrijkt in terug te keren.
En daar kan ik me wel wat bij voorstellen.
RSS feeds