Cat’s Cradle ~ Kurt Vonnegut

Volgens Kurt Vonnegut was dit éen van zijn meest geslaagde romans. En ook veel van de in memoriams bij zijn dood hadden waarderende woorden over voor dit boek. Ik ben zo vrij het daarmee niet eens te zijn.

Te goed kan ik zien hoe dit boek is opgezet. En te zeer storen mij Vonnegut’s bekende obsessies. Zijn somberheid bijvoorbeeld dat het helemaal verkeerd gaat met de wereld, dat ons handelen alleen maar op een armageddon kan uitdraaien.

Ook al heeft Vonnegut meerdere dystopieën geschreven, geen daarvan eindigt zo donker als deze.

Daar staat te weinig tegenover van wat hem anders zo eminent leesbaar maakt. Zijn humor, of zijn krankzinnige vondsten, redden hem niet. Goed, die naar het leven getekende geleerde is prachtig verstrooid. En in dit boek munt Vonnegut ook de heerlijke vondst van ICE-09. Dat is een nieuwe aggregatietoestand van water waardoor het al bij kamertemperatuur bevriest.

Ik herinner me mijn grote bewondering voor de schrijver toen ik de eerste keer las over ICE-09. Nu zijn me de overeenkomsten voor het verhaal met radioactieve straling iets te duidelijk. Ook die kan onzichtbaar zijn, maar toch huizen in het vertrouwde en dan een dodelijke uitwerking hebben. Ineens is dit boek te makkelijk te lezen als een parabel over de krankzinnigheid van de wapenwedloop tussen het Westen en het Warschau-pact. En in boeken met zo’n boodschap, kan die boodschap vrij makkelijk alle levendigheid doodslaan.