Val ~ August Willemsen

Ook dit boek van Willemsen herlas ik met een reden. De vraag speelde mee of het de moeite loonde een poging te wagen de titel ergens te kopen. Ik verwacht namelijk niet dat zijn boeken over een paar jaar nog ergens te krijgen zijn. Eenmaal dood raken de meeste schrijvers snel vergeten.

Ik heb dit boek niet aangeschaft toen het uitkwam. Waarom weet ik niet, maar het feit had een duidelijke waarschuwing moeten zijn. Ik was in 1991 nog een kritiekloze fan van August Willemsen. Dat maakte het bijna verraad om dit boek niet te kopen toen.

Maar ik had gelijk, in 1991. De val biedt me niets dat het lezen van autobiografisch materiaal soms zo de moeite waard kan maken. Hoe triest de aanleiding van dit boek ook is.

In december 1990 viel August Willemsen op straat, op weg naar huis, na vier flessen wodka en wat frisdrank te hebben gekocht. Hij had een heup gebroken, en belandde daarom in een speciale kliniek voor alcoholisten.

De eerste pagina’s van dit boek zijn nog genadeloos briljant, in hun beschrijving hoe erg het is ineens patiënt te zijn tussen nogal wat trieste gevallen. En erger nog, hoe het als schrijver is om gedwongen tussen het cultuurloze volk te moeten bivakkeren, dat niets anders kan dan de hele dag voor de TV zitten.

Alleen blijft het daar bij.

Willemsen komt er niet toe even onbarmhartig naar zichzelf te kijken. Dat hij opgenomen is, heeft ook zo zijn redenen, maar die schijnen er niet toe te doen. En dat gebrek aan introspectie begon me na een tijdje behoorlijk te vervelen.

De schrijver hoefde van mij echt geen boete te doen. Maar éen klein humoristisch terzijdetje slechts, éen relativerende opmerking over zijn neergang, had dit al een zo veel beter te verdragen boek gemaakt.