Sjef van Oekel zoekt het hogerop ~ Theo van den Boogaard & Wim T. Schippers

Dit is deel drie van een boeklogje in zeven afleveringen, dat hier begint

Deel 2 van de avonturen van Sjef van Oekel bevat steeds verhalen van meerdere pagina’s. Van den Boogaard hanteerde daarbij nog steeds een stramien van vier getekende stroken per pagina.

Bij herlezing valt op dat dit deel een veel lagere grapdichtheid heeft als deel 1, of deel 0.

Veel lag ook al vast. Van Oekel loopt wat rond, en ontregelt, volgens zijn eigen opvallende logica. En daarop was te variëren, maar grenzen bestonden er inmiddels ook.

Dit boek eindigt met een verhaal waarin Sjef prettig door de natuur wandelt, en waarneemt hoe andere zich daar vermaken. Seksueel. Daarmee werd ineens expliciet gemaakt wat eerder ook wel aanwezig was, maar dan verhulder. Dolf Brouwers, die het personage Sjef van Oekel met veel succes gespeeld had op TV, en bij optredens in het land, ging zich op den duur daaraan storen.

Hierbij speelden verschillende zaken een rol.

Waar Brouwers aanvankelijk enthousiast was over de strip, ging het hem steken dat hij geen vergoeding kreeg voor het gebruik van zijn portret in de albums. De strip was al vrij snel ook succesvol in Duitsland en Frankrijk; waar de TV-Van Oekel onbekend was.

Verder vond hij de inhoud van de sommige strips veel te ver ging. Van den Boogaard begon ineens wel erg veel bloot aan zijn plaatjes toe te voegen, en sex. En Brouwers stoorde het dat hij daarop werd aangesproken — door mensen die blijkbaar dachten dat die totaal krankzinnige strips strikt realistische verbeeldingen waren van wat hij allemaal meemaakte.

In 1989 kwam het tot een rechtszaak.

Vooral Wim T. Schippers zou, naar verluid, eerst niet veel van Brouwers’ bezwaren hebben begrepen. Ten eerste had Brouwers als acteur slechts een personage ingevuld dat onder meer door Schippers bedacht was. En later had Brouwers er een leuke schnabbel aan gehad door overal als Sjef van Oekel op te treden — daarbij teksten van Schippers gebruikend, zonder daar ooit voor betaald te hebben.

Als het geen bekende truc uit het absurdistische toneel zou zijn, was het een prachtige vondst van Schippers geweest. Acteur vereenzelvigd zich zo met zijn personage dat die tegen zijn maker in opstand komt.

wordt vervolgd.