Droevige kampioen ~ Jan Brokken
Ik las deze roman in drie sessies, gescheiden door enige dagen. Normaal zou ik u niet lastigvallen met zulke triviale informatie. Maar mijn mening over het boek verschoof nogal radicaal van sessie tot sessie. Waaruit alleen al blijkt dat het sterk van mijn stemming kan afhangen, of de omstandigheden waaronder ik lees, hoe een roman overkomt.
Bij mijn eerste poging vorderde ik een bladzijde of zeventig. En mijn oordeel was toen weinig positief. Waarom toch had Brokken meteen al vertelt hoe het met de hoofdpersoon afliep? Zonder dat ik die al had leren kennen? Waarom werd elk hoofdstuk door een ander personage verteld? Waarom werd de sport niet benoemd waarin de hoofdpersoon ooit geschitterd had? Wat had ik aan een traag boek als dit?
De tweede leessessie vond plaats in het openbaar vervoer, zoals ik vaker doe met boeken waarvan ik eigenlijk niets meer verwacht. Omdat er in de trein zo veel omgeving is die buitengesloten moet worden, gaat alle concentratie dan naar het boek, wat dan snel tot duidelijke oordelen leidt.
En ineens werd De droevige kampioen een prachtig boek. Wat dom dat ik niet gezien had dat het Brokken met al die verschillende stemmen te doen was om een zo panoramisch beeld te scheppen als mogelijk. Natuurlijk is het niet heel interessant om te lezen over een held die valt, na met de sport — het tafeltennis — te zijn gestopt. Interessant is wel dat niet alleen diens karakterzwakten, maar tegelijk zijn hele omgeving maakte, hoe hij in moeilijkheden kwam.
Dit boek is daarmee een krachtige schets ook van het leven op Curaçao; en dat eiland is toch anders genoeg van Nederland, om alleen daarom al te intrigeren.
Bij de derde leessessie thuis had ik nog vijftig bladzijden te gaan. Maar die voegden toen niets meer toe aan wat me al bekend was.
Even heeft dit boek me dus gegrepen, zo’n 230 pagina’s lang. Maar dat even is ruim meer dan de gemiddelde Nederlandse roman tot stand brengt.
RSS feeds