Friendship ~ Joseph Epstein
Epstein is dikwijls een zeer goede essayist. Beperk hem tot 5.000 à 6.000 woorden, en het meest uitgekauwde onderwerp levert nog een sprankelende tekst op. Want, hij schijnt een soort natuurlijk temperament voor die korte baan te hebben. In zijn monografieën lijkt het dikwijls of de vrijheid en de ruimte hem wat overweldigt.
Joseph Epstein schreef Friendship mede omdat hem geen goed boek over vriendschap bekend was; op wat verhandelingen uit de klassieke oudheid na. En toch kan niemand zonder vrienden.
Tegelijk is het met vrienden altijd geven en nemen. Misschien begint de vriendschap er wel mee een ander te aanvaarden zoals die is, met al zijn of haar hebbelijkheden. Wat dan ook betekent dat er een moment kan zijn dat vrienden zo ver uit elkaar zijn gegroeid dat er geen natuurlijke band meer is.
Aan dit boek valt op dat Epstein het hele onderwerp vanuit zijn leven beschouwde. Hij heeft een zeker talent voor vriendschap, en weet vanuit dat voorrecht aardig wat over het onderwerp te vertellen. Al moet dit noodzakelijkerwijs vaak met persoonlijke voorbeelden.
En dat nu, is typisch de aanpak van een essayist.
Dus komen de goede vragen op zich wel langs in dit boek. Zoals, is vriendschap tussen man en vrouw mogelijk, zonder dat sex ooit een rol speelt? Beperkt iemands opvoeding of achtergrond zijn of haar vriendschappen? Wat is het verschil tussen een vriend en een kennis? En toch wordt daar slechts middels enkele persoonlijke anekdotes over geschreven.
Misschien dat dit niet ander kan, bij zo’n onderwerp. En ook was het niet zo dat ik van Epstein een historische verhandeling verlangde, over vriendschap sinds de prehistorie tot het huidige tijdsgewricht. Maar zo’n boek als dit is zo veel luchtiger en dus vluchtiger als Joseph Epstein’s gebundelde essays zijn — terwijl die boeken me dan weer zo veel meer amuseren. Dit tezamen verwart me.
RSS feeds