Where the Money Went ~ Kevin Canty

► door: A.IJ. van den Berg

Drie verhalenbundels heeft Kevin Canty uitgebracht in de loop der tijd, en drie las ik er dit jaar. Ik wou dat het er meer waren geweest.

De middelste bundel, Honeymoon , kreeg ondertussen het predikaat ‘aanbevolen’ op boeklog. Terwijl het debuut, A Stranger in This World, of de zo recente bundel Where the Money Went het zonder die bekroning moet doen. Hoewel er op zich weinig verschil in kwaliteit tussen de boeken zit. Als Canty goed is, is hij heel goed.

Is hij minder, dan zal de lezer waarschijnlijk met een roman van hem bezig zijn.

Honeymoon had vooral een paar extra uitschieters onder zijn verhalen. Die dan weer momenten opleverden waar slechts het korte verhaal zo goed in kan zijn. Een scherf krijgt de lezer aangereikt dan, een glimp uit het verhaal over een leven, en dat fragment alleen is meer dan genoeg, door alle suggestie die er vanuit gaat.

In Where the Money Went zijn de personages gemiddeld genomen iets ouder dan in de vorige boeken. En, opvallend ook, sommige zijn aanzienlijk welgestelder. Alsof Canty daarmee wilde zeggen: geld is niet de reden waarom sommige mensen zo veel moeite hebben met hun leven.

Het titelverhaal was het kortste, en verreweg het minste in het boek; en leek ook eerder een column dan een verhaal. Gelukkig opende de bundel er mee, zodat dit verhaal snel vergeten kon worden.

Wel was het titelverhaal dan weer de enige vertelling waarin een oplossing werd gevonden. Of waarin het probleem tenminste duidelijk leek.

Canty wordt steeds beter in het ‘ernaast vertellen’. In het laatste verhaal ‘Burning Bridges, Breaking Glass’ is de hoofdpersoon bijvoorbeeld een alcoholist. En om dat aannemelijk te maken, heeft de auteur nauwelijks iets nodig. Eenmaal laat Canty deze man flessen drank kopen, en die dan niet opdrinken. Eenmaal is beschreven wat de man proeft als hij na weken te hebben drooggestaan wijn drinkt, die nog even had moeten ademen.

Ondertussen speelt er ook enige aantrekkingskracht tussen deze man en een keurig getrouwde vrouw, die net als hem een gezondheidskamp bezocht heeft.

Dit verhaal eindigt dan als ze elkaar na maanden weer terug zien. In haar woonplaats, waar iedereen haar kent als de vrouw van de dokter. En zij dan op hun hotelkamer zegt ‘ik kan mijn kinderen niet verlaten’.

Zulke verhalen maken het onbegrijpelijk dat mensen liever romans lezen, en uren met dergelijke personages willen kunnen meeleven. Waarom toch? Elk vervolg op zo’n onmogelijke situatie lijkt me banaal. Dus kan het verhaal daar beter stoppen.

Nu leek er tenminste even iets mogelijk…