Rounders ~ Kevin Canty
Doorgaans is bij een roman éen ding zeker. Het ding werd geschreven door éen iemand; desnoods met grote correcties van redacteuren of meelezers, maar hun namen staan nooit op het kaft.
Bij de roman Rounders is heel weinig zeker. Er lag een filmscript ten grondslag aan dit boek, en dus een film, en in dat medium is het meeste uit den treure in commissie besproken.
En ik ken de film niet, en kan dus niet oordelen of romanbewerking en film verschillen.
Voor mij was slechts een vraag of de roman nog een echte Canty worden kon; ook was het verhaal al voor hem geschreven. En die vraag werd vrij snel beantwoord.
Nee.
Al kan ik me ook weer voorstellen dat het verhaal zo veel zelfkant heeft, dat iemand automatisch aan Canty heeft gedacht om het ook op papier tot leven te wekken.
Maar, de personages kregen nooit contouren, voor mij. De premisse van het hele boek, dat over een pokeraar gaat die zich uit het wereldje heeft teruggetrokken, maar dan toch weer gaat spelen om een vriend te helpen diens grote schulden af te lossen, is lichtelijk belachelijk.
Maar het boek is niet dik, het verhaal spoedt zich voorwaarts, en door vaart alleen kan zelfs een voorspelbaar plot nog heel wat lijken.
Erger bleek vooral dat het boek vrijwel alles ontbeert wat Canty normaal zo goed maakt, voor mij. De taal is te schraal. Er staat te veel dialoog in het boek. En vrijwel niets wordt aan de verbeelding overgelaten.
En Canty is nu juist zo goed als hij niet gaat uitleggen.
RSS feeds